Wij voelen ons in de steek gelaten

Op 7 januari 2015, werden 12 mensen bij de redactie van Charlie Hebdo op brute wijze vermoord in Parijs. De hele wereld was in rep en roer. Iedereen stond op en ging de straat op. Iedereen had verdriet. Iedereen sprak zich hierover uit. Iedereen wou hier wat aan doen. Iedereen was het zat. Iedereen had gelijk!

Op 12 februari 2015 werden er 21 Koptische-Christenenv vermoord door IS en zelfs de mensen rouwden werden door groeperingen in Egypte lastig gevallen.
Waar waren de mensen? Waar was de media? Waar was de wereld die het zat was?

Op 23 februari 2015 werden ruim 300 Assyrische en Armeense christenen uit de regio Hessaka in Syrië ontvoerd door IS en nooit meer teruggevonden door hun families.
Waar waren de mensen? Waar was de media? Waar was de wereld die het zat was?

Op 2 april 2015 zijn 147 christelijke studenten uit het niets en zonder reden vermoord in Kenia door terreurgroep Al-Shabaab uit Somalië.
Waar waren de mensen? Waar was de media? Waar was de wereld die het zat was?

Een Assyriër staat gelijk aan een Fransman. Een Egyptische Kopt staat gelijk aan een Fransman. Een Afrikaan staat gelijk aan een Fransman.
Iedereen zal zeggen dat zij er ook zo over denken, maar dat is niet waar. Want de manier waarop we reageren op het ene verschilt dusdanig groot van de manier waarop we reageren op het andere.

Wat mij het meest pijn doet, is dat het lijkt alsof we nooit van dit probleem af komen. Elke keer dat er iets gebeurt zeg ik tegen mezelf dat het niet erger kan worden, maar helaas heb ik het telkens mis. Wat me ook ontzettend raakt is het feit dat ik nooit niet-christenen hoor spreken over de christenen die uitgemoord worden. Nooit iemand die hier wat over schrijft, zegt of spreekt behalve een christen zelf. Ik probeer mensen van alle volkeren en alle religies te verdedigen en mijn medeleven te tonen. Zo schreef ik maanden terug ook een stuk in de Metro om de moslims een hart onder de riem te steken.
Maar ik voel mij in de steek gelaten! De christenen voelen zich in de steek gelaten! Ik zie mijn mensen voor mijn ogen vergaan en hun kreten om hulp worden volledig genegeerd. Zij vergelijken zelfs hun bloed met olie. Olie is meer waard voor vele landen dan hun vergoten bloed.

Wat een verschrikkelijke wereld leven we eigenlijk in zou je zeggen. Maar ik heb hoop. Dat kleine beetje aan hoop, wat genoeg was voor mij om dit te schrijven.