Tevreden wakker worden

Ik kan niet geloven dat wie het hardst roept om een immigratie-stop, anders gekleurde medemensen tot inferieur of duivel bestempelt of het onmenselijke lot van omgekomen bootvluchtelingen toejuicht, echt nadenkt.
Of het nu gaat om asielzoekers die in de wijk worden opgevangen of ver van je bed verzuipen, het eigen hachje wordt koste wat het kost beschermd, terwijl dat hachje nooit groot genoeg is.
Is dat harde roepen, stiekem, gespeend van schuldgevoel? Besef je, als het jou zou overkomen, je ook wil dat er voor je kinderen, ergens, waar dan ook, een veilige onderkomen bestaat?
Voel je je onbegrepen, misdeeld, bedreigt door mensen en/of culturen omdat ze onbekend zijn en leg je de schuld van jouw misère en dat van anderen bij bepaalde bevolkings-en/of geloofsgroepen? Dan maak je jezelf toch doodongelukkig?
Er is iedere dag, ieder moment, ALTIJD iets waarvoor je dankbaar kunt zijn, toch?
Wat als je je dag zou afsluiten met het letterlijk tellen van je zegeningen?
Zou je na een tijd zomaar, ondanks alle problemen, tevreden wakker kunnen worden?
Zou je liever zijn voor jezelf en je in plaats van schuldig, juist gezegend voelen? Als je de tekorten van anderen ziet, kun je met, misschien beperkte middelen, voor een ander een wereld van verschil maken.
Hoe voelt dat? Wat doet dat met je? Wat zou dat voor jou betekenen?
Ik heb als mens veel tekortkomingen en voel me door beperkingen vaak, voor en door de maatschappij waarvan ik deel uitmaak, een mislukkeling, een last, een minderheid. Ik ga onnodig hard in de verdediging, haal onterecht uit naar mensen die het niet verdienen en vraag mezelf tig keer af, waarom ik?? Dat maakt mijn wereld kleiner.
Natuurlijk klaag ik lekker mee over dingen die er eigenlijk niet toe doen en baal ik van de dingen die ik niet kan. Maar daaronder zit altijd een constant besef van hoe belachelijk goed ik het heb, altijd! Ook als het straks weer minder wordt!
Het maakt mijn wereld onvoorstelbaar groot, oneindig!
Ik ben er heilig van overtuigd, als iedereen die zich op wat voor manier ook misdeeld voelt, probeert in de spiegel te zoeken naar oplossingen maar vooral… naar dankbaarheid, je er niet alleen voor jezelf kan zijn maar voor iedereen. Dan EIS je voor elke man, vrouw en kind ter wereld minimaal een (onvoorwaardelijk) bed, bad en brood maar voeg je er ook aan toe wat je jezelf en je kinderen toewenst. Begrip, mededogen en steun.
Zou de wereld na een tijd zomaar, ondanks alle problemen, tevreden wakker kunnen worden?