Spaghetti met kaas

‘Jij eet zelfs nog bakstenen’, zei mijn ex-chef tegen me als ik weer eens etend achter mijn bureau werd gesignaleerd. Ik geef toe dat ik een grage eter ben die bijna alles lust. Maar dat heeft ook te maken met opvoeding.
Zo herinner ik me nog dat ik vroeger uren achter mijn bordje zat te balen. Want alles moest op voordat ik mocht spelen, ook als het niet lekker was.
Chinees eten vond ik bijvoorbeeld vreselijk. Elke keer weer, ging ik het gevecht aan met de doodskopvormige champignons in de foe yong hai en gruwelde ik van de zure klieder in de tomaten. Maar het moest op, want er werd bij ons thuis niks weggegooid. Mijn vader had vroeger in een Jappenkamp gezeten en likt nu nog steeds alle pannen uit voordat ze de afwas ingaan. En mijn moeder-die de oorlog in Groningen meemaakte- spreekt nog vol afschuw over de ‘westerlingen’ die vroeger bloembollen vraten maar nu hun boterhammen weggooien.

Ofschoon ik zelf nooit ontberingen heb geleden, ben ik blij dat ik niet behoor tot diegenen die alleen hoefden te eten wat ze ‘lekker’ vonden. Want die categorie bevuilde de beeldbuis onlangs in een reeks afleveringen van ‘Bizarre eters’.
Zo was er een moeder die alleen spaghetti met kaas at. Iets anders kreeg ze er niet in.
Een andere jongen lepelde zijn hele leven alleen maar soep. Van zijn ouders hoefde hij ook niets anders te eten, want dat ‘lustte hij toch niet’.
Ik werd steeds bozer naarmate er meer afleveringen volgden. Zo was er zelfs een meisje dat begon te huilen toen ze iets heerlijks kreeg voorgeschoteld van een chef-kok. Na een paar jankbuien te hebben doorstaan gaf ze eindelijk met bibberende stem toe dat de kaas in het gerecht nog wel te eten was.
Denk je eens in….terwijl over de hele wereld velen sterven van de honger zitten ze hier in Nederland te janken omdat ze een exquise gerecht voorgeschoteld krijgen. En dat is eng hé…iets eten wat anders is dan wat je al kent.
Ik had opeens zin om al die ‘bizarre eters’ een keihard pak slaag te geven, kon het niet meer aanzien en klikte de tv uit.

Want weet je….die klieder tomaten van vroeger vind ik nu al heel lang lekker. Ook met foe yong hai en doodskopvormige champignons heb ik na mijn vijfde geen problemen meer gehad. En kwee lapis, een Indische koek waar ik als zevenjarige van over mijn nek ging, behoort nu tot mijn lievelings versnaperingen.
Als ouders hun kinderen nu eens gewoon dingen leren eten, dan hoeven wij ons voortaan wat minder te ergeren aan dat stelletje ‘volwassen’ malloten op tv.