Praatziek of heel sociaal in de intercity?

Al weer ruim 10 jaar pendel ik 4 keer per week tussen Wijchen en Amsterdam. Dat is ‘s morgens een half uurtje met sprinter naar Den Bosch en dan nog een uur de Intercity richting Schiphol en ‘s avonds natuurlijk weer terug. Minstens 12 uur per week treinleven, op steeds hetzelfde traject met
tientallen vaste herkenbare lotgenoten. Los van de gebruikelijke en veel besproken misstanden van ‘s lands grootste openbaar vervoerder, zijn er ook andere zaken die, mij in ieder geval, meer tegen de borst stuiten.

Wanneer ik ’s morgens tegen 6 uur op het station kom, begint het al. Daar staan types als Waldorf en Statler al tegen elkaar aan te zeiken, waarom de trein wéér 2 minuten te laat is en hoe ze (NS) het toch steeds weer voor elkaar krijgen om, zodra er twee blaadjes zijn gevallen, hier een excuus in te vinden om niet op schema te kunnen rijden.

Eenmaal ingestapt is het weer even 15 minuten rustig, wetende dat één van de meest praatzieke vrouwen die ik ken, in Oss zal instappen. Op de volgende drie stops tot aan Den Bosch, sluit steeds weer een andere spraakwaterval zich aan bij onze Osse kwebbel en haar soulmates op het balkon van de trein. Het gaat allemaal op een dusdanig volume, dat men aan de andere kant van de coupé er nog geluidsoverlast van heeft. Daar komt nog bij dat de Rosmalense zo’n Duits accent heeft, al zou ze zo uit "Allo Allo" kunnen zijn gestapt. Irritant dus. Nou weet ik dat dit gekwebbel ook wel onder socializen wordt gecategoriseerd, maar dit is voor mij gewoon praatziek. Het is alsof je live in een soap stapt, die je, wanneer je deze op tv tegen zou komen, er meteen van weg zou zappen!! Tussen zes en zeven uur in de ochtend moet een mens toch eerst wakker worden en ontspannen z’n Metrootje kunnen lezen? Ik in ieder geval wel.

De dames hebben zich vervolgens zo gepositioneerd, dat ze in Den Bosch als eerste uit de trein kunnen springen, om zo al sprintend, hun aansluiting te kunnen halen. Ze doen hun best maar, de rust is weer even teruggekeerd….

Anders dan de meeste medereizigers, probeer ik er bij vertragingen juist de humor van in te zien. Ik lach me rot als ik al die medereizigers in lokale depressie zie springen vanwege een negatief omroepbericht. Dát vinden de meeste anderen trouwens weer irritant.

Om kort te gaan, een mens moet wat doen, om de reistijd zo relaxed mogelijk te doorstaan. Treinleven is a way of life.