Politieke lef

Wat te doen met mensen die niets hebben dan de kleren aan hun lijf? Moet je die als mens behandelen of niet? Het is een vraag die al bij het aantreden van dit kabinet wordt ontweken. Bij de VVD denken ze namelijk dat wanneer je mensen als mens behandelt er meer mensen zullen komen. Maar eigenlijk denken ze dat niet eens. Het stevige standpunt komt voort uit angst om te worden uitgelachen door de PVV. PvdA leider Samsom speelt het op zijn beurt ook hard. Die heeft vanuit zijn achterban begrepen dat het wel wat socialer mag. Hoe verder uit de buurt van de PVV hoe beter. In de politieke arena gaat het hard tegen hard, maar niet vanuit het hart.
Wat zou er trouwens gebeuren als de illegalen werkelijk massaal op straat belanden ? Ze komen daar misschien wel die andere zwakke groep tegen, de psychiatrische patiënten, die sinds de decentralisatie van de zorg ook op zichzelf zijn aangewezen. Ik voorspel een doemscenario. Deze groepen, die niets meer te verliezen hebben en zich in het nauw gedreven voelen, vormen een nieuw type levensgevaarlijke gangs van mensen die niks meer te verliezen hebben.
Het dossier rondom de uitgeprocedeerde asielzoekers wordt buiten proportie opgeblazen en gebruikt door de coalitiepartners om zich onafhankelijk van elkaar te kunnen profileren voor de Tweede Kamer verkiezingen van 2017. In feite ontbreekt het politici aan lef. Dan bedoel ik niet het soort lef om belastinggeld aan criminelen over te maken, waarmee Fred Teeven en Ivo Opstelten beroemd zijn geworden, maar het lef om je als politicus kwetsbaar op te stellen. Net zo kwetsbaar als een asielzoeker. Een politicus moet durven vrijuit over de toekomst na te denken. Waar willen we zijn over tien, vijftien jaar? In wat voor land willen we leven ? Belangrijke vragen, maar wellicht kun je geen ver gezichten verachten in een land waar de premier trots is op zijn gebrek aan visie. In Estland hebben ze bijvoorbeeld wel over dat soort vragen nagedacht. Daar gaat het de komende tijd gebeuren op digitaal gebied. Iedereen kan in Estland digitaal staatsburger worden (zie Tegenlicht). En bij ons? Zijn wij in 2050 vooruit gegaan of achteruit?
Een zelfbewust welvarend land zou zich niet druk moeten maken over asielzoekers, maar de angst om onszelf kwijt te raken is blijkbaar sterker dan de wil om onszelf opnieuw uit te vinden. Dat stemt niet erg positief en versterkt het vermoeden dat verandering niet van politici zal komen, maar van onderop. Want dat er dingen gaan veranderen is zeker.