Nieuwe tijden

Koninginnenacht betekende elk jaar weer het plan om flink door te halen met vrienden, om elkaar vervolgens binnen een half uur kwijt te raken. Van plein naar plein, schouder aan schouder, mee in de massa. Niet dat dat erg was, op die drukte was je ingesteld. Je begon in volle getale om slechts met een select aantal over te blijven: de weinigen die nog wel even door konden gaan. Het kon alleen maar leuker worden, je hield je voor dat de nacht nog geen hoogtepunt had bereikt, dat je nog lang in deze roes kon blijven.
Nog niet zo lang geleden liep ik daartussen, in de massa die ik hier voorbij zie komen, maar niet zo bezopen en van de wereld als deze lui. Tenminste, dat houd ik me voor.

Straks word ik vader. Bij de aanvaarding van deze nieuwe levensfase hoort ook een andere invulling van dergelijke feestdagen. Hondsvroeg uit mijn nest om een mooi plekje te bemachtigen op de vrijmarkt, op naar de oude singels langs het water. Wel een getrek, geduw en gesjouw om alle spullen daar te krijgen. Over enkele uren kun je hier over de koppen lopen, aan klandizie geen gebrek. Onderweg ernaartoe kom ik een constante stroom aan feestgangers van de nacht tegen, de één nog verder heen dan de ander. Aan het gelal, gezang en gebrul te horen was het gezellig.

Met de anderen voor wie de dag pas begint, brengen we een ware stormloop op gang. Auto’s rijden af en aan, bakfietsen en bolderkarren blokkeren de doorgang. Ik heb mijn zooi nog niet uit kunnen pakken of er schuimt al iemand tussen mijn dozen. De man in kwestie grabbelt erop los alsof er iets te winnen valt. Gretig en hongerig om iets te missen, stort hij zich op mijn spullen. Misschien met het plan mijn meuk op een andere stek tegen veel meer geld te verpatsen? Duidelijk een man met een missie. Moet ik nou blij zijn met zo’n eerste klant? De kop is er nu wel af. Ik heb nog een bak koffie nodig voor mijn onuitgeslapen hoofd, het wordt nog een lange dag.