Morgen gaat de wekker…

Het is nu zaterdagavond, bijna elf uur. En eigenlijk zou ik moeten gaan slapen. Vandaag was een lange dag en morgen gaat weer om 7:00 uur de wekker. Inderdaad. Morgen is het zondag en gaat om 7:00 uur de wekker. Mijn kind heeft een hobby. Of liever gezegd; een passie. En ik, mijn kinds moeder dus, zou kunnen klagen. Of zeuren. Over lange dagen. Vroege ochtenden. Lange reistijden. En dat doe ik ook, maar ik meen er natuurlijk helemaal niets van. De waarheid is dat ik met alle plezier die wekker zet morgen, om om 9:00 uur ‘s morgens ergens in Lelystad te staan. Nadat ik vandaag de hele dag in Eindhoven was. Ik doe het letterlijk met liefde.

Eerlijk is eerlijk, toen de meesten van ons moeder werden, dachten we er toch nooit echt over na wat er eenmaal zou gebeuren als we echt moeder werden? Ja, dat we een kind hadden en dat we daar onvoorwaardelijk van zouden houden en zo. En dat we liefde zouden geven en dat alles uiteraard een complete euforie van in een walm van Zwitsal zou zijn. En dat we alles aan zouden kunnen omdat we lief hadden.

Wel nu. Dat is niet altijd de waarheid. Kinderen hebben namelijk ook een eigen leven. Met een eigen mening. En die strookt niet altijd met dat rozegeur-euforie-utopia-beeld dat wij voor ogen hadden. Zo zou ik natuurlijk een kind hebben die net zoals ikzelf een voorkeur zou hebben voor een bepaalde muziek, want mijn genen uiteraard. Hij zou belezen zijn omdat ik vanaf zijn geboorte "Le Petit Prince" aan hem zou voorlezen (En je zou mijn persoonlijke wens moeten lezen die ik destijds in zijn eigen exemplaar schreef. Little did I know) en hij zou van lezen gaan houden net als ik. Hij zou van theater en film houden en hij zou…

En hij werd zijn eigen mens. Mijn wensen? Forget it. Moeder zijn betekent voornamelijk dat je al je eigen wensen heel ver weg stopt en vergeet dat je dat ooit hoopte. Dat je onderweg dat kind leert kennen dat je op de wereld hebt gebracht. En dat je leert dat je hem niet overal kunt voor behoeden en niet altijd alle pijn weg kunt halen. Maar dat je leert hoe je moet omgaan met dat wat er is. En dat is soms onvoorwaardelijke liefde en dat er soms niet genoeg behang in de wereld is. En soms te veel verdriet om te kunnen bevatten.

Want dat is mijn kind op zijn allergelukkigst. En al slaap ik nooit meer, dat is waarom ik zijn mam ben.

Dus voor alle ouders die het land doorkruizen voor hun kroost. Naar voetbal, naar zwemmen, naar gym, naar hockey, naar whatever.

Mooi is dat, hé?