Lieve Amalia

Lieve Amalia,

Terwijl jouw leeftijdsgenoten hun oude kleding en spelletjes verkochten op de rommelmarkt of meededen aan het zeskamp in hun dorp, moest jij het echte werk doen. Handjes schudden, wuiven en vriendelijk en beleefd zijn. Met andere woorden: je vooral niet gedragen als een kind.

Dat lijkt mij geen leuke taak, maar je had weinig keus en dus maakte je er maar het allerbeste van. Maar zelfs dat allerbeste was niet goed genoeg. Op Twitter waren jij en je zusjes onderwerp van gesprek. Nee alsjeblieft, open nu niet Twitter om te lezen waar ik het over heb. Je wordt er namelijk niet vrolijk van. Ik zal je een korte samenvatting geven. Als je enthousiast handjes gaf, was je nep, arrogant en veel te koninklijk voor je leeftijd. Als je even een vermoeide en verveelde blik trok, was je weer ongeïnteresseerd en verwend. Eigenlijk komt het erop neer dat wat je ook deed, je deed het nooit goed. Het feit dat je een kind bent. Van slechts 11 jaar. Die hier bovendien helemaal niet voor gekozen heeft. Daar lijkt niemand bij stil te staan.

Ik hoop dat er momenten zijn waarop jij wel dat kind van elf jaar kan en mag zijn. Die met een vale spijkerbroek belletje trekt of voorbijgangers met eikels bekogelt in de Wassenaarse bossen. En dat alles zonder dat het de volgende dag in de media te zien is, inclusief het nodige commentaar. Dat je volgend jaar, als je naar de middelbare school gaat, een dwarse puber mag zijn, met een hoop vriendinnen. Die je aardig vinden, omdat je van die droge humor hebt en niet vanwege de gouden koets van je pa. Die samen met jou een presentatie willen geven, omdat je zo gemotiveerd bent en niet omdat ze hem dan bij jou thuis mogen voorbereiden. Vriendinnen die met je op de foto willen, omdat je de beste duckface van de hele groep hebt en niet om zoveel mogelijk likes op hun eigen Facebookpagina te krijgen. Vrienden die niet met je omgaan om wat je hebt en wie je wel niet bent. Nee, gewoon wat vrienden die met je willen chillen omdat jij jij bent.