Liefdeslintje

We leven in een competitieve tijd.

Het begint al vlak na de geboorte. Ik herinner me zelf nog vaag dat ik bij de schoolarts moest komen, en dat je je tenen moest (kunnen) aanraken. Ook klopte de dokter met een hamertje op je knie, en bleken je reflexen in orde, dan was het verder goed.

Maar nu. Een mens wordt van jongs af aan gemonitord, beklopt, gemeten en besnuffeld. Bij de geringste afwijking is er paniek en staat er een leger dokters en hulpverleners klaar om je te fixen. Een vriendin van mij noemde het consultatiebureau om die reden het ‘consternatiebureau’. Haar zoontje liep met bijna twee jaar nog steeds niet, en dat paste niet in het plaatje. Ik vond het eigenlijk wel slim van die jongen.

Vervolgens doorloopt de moderne mens een carrière en behaalt diploma’s, graden en titels. Mijn vader had een onderscheiding gekregen waar hij terecht trots op was. Het knoopje prijkte fier op zijn borst, tot een andere meneer uit het verpleeghuis er met zijn jasje vandoor ging.

Je kunt geen wijn in de supermarkt mee kopen zonder de bekroning ‘medaille d’argent’ in het ‘concours des deux bouteilles’. In het verpleeghuis waar mijn vader een tijdje gebivakkeerd heeft, was men zo trots op het ‘Gouden Keurmerk’ dat de ‘Stichting Prezo’ had toegekend dat het personeel de bewoners vrolijk uitdoste met een Gouden Strik. Ik was zo blij dat mijn vader er toen niet meer woonde.

In het bedrijf waar ik werkte was het niet de gewoonte je titel(s) te voeren op je visitekaartje. In mijn gesprekken met ingenieursbureaus vlogen de titels me om de oren maar op mijn eigen kaartje mocht ik die niet vermelden, want zo zei mijn baas, die zijn toch niet belangrijk? Beetje zoals Captain Mainwaring uit ‘Dad’s Army’ die niet wilde dat in de parade de medailles gedragen werden. Zelf had hij er namelijk geen.

Dit is de tragiek: mens wordt van geboorte tot dood beoordeeld en bijgevijld. De mens verwerft dan diploma’s en titels waarop hij of zij terecht trots is. Captains die deze niet bezitten betwisten vervolgens voortdurend de waarde.

En ben je aan het eind van je leven, dan loopt er een andere meneer met je onderscheiding rond en krijg jij de ‘Gouden Prezo’ strik om je nek geknoopt.

Kunnen we niet bij iedere geboorte een onvoorwaardelijke onderscheiding toekennen? Ik doop het bij deze ‘het Liefdeslintje’. Bekroond voor het leven.