Lef..

Zou ik het durven… De overstap maken? Niet eens zozeer voor mezelf.. Maar voor m’n kinderen.. Wat voor toekomst hebben ze hier? Vol honger, angst en geweld.. Ook m’n mans leven is hier niet zeker, hij kan elk moment opgepakt worden. We hebben gespaard, voor zover dat mogelijk is, en onze schamele bezittingen verkocht.. Morgen… Morgen gaat het gebeuren.. Dan worden we opgehaald en naar de boot gebracht. Velen zijn ons voorgegaan, naar het beloofde land, daar waar we niet bang hoeven te zijn.. Waar we veilig zijn en hopelijk een beter leven krijgen. Familieleden zijn ons voorgegaan.. We hebben niks meer van ze vernomen maar waarschijnlijk zijn ze te druk bezig een nieuw leven op te bouwen.. Daar… In het beloofde land. Aangekomen bij de boot blijken we niet de enigen te zijn.. Bang kijk ik m’n man aan.. Loop maar.. gebaart hij.. Het komt goed.. Maar.. Het komt niet goed.. De boot blijkt veel te zwaar beladen en al snel maken we water en hangt de boot scheef… Kinderen krijsen, moeders proberen ze gerust te stellen.. Vaders kijken stuurs voor zich uit. Je drukt je baby nog dichter tegen je aan.. En houdt je peuters handje stevig vast.. Het gaat mis.. Je bent bang.. Zo vreselijk bang.. en dan.. wordt alles zwart.. Duizenden kilometers verderop vieren mensen feest… Feest? Wat valt er te vieren dan? Het feit.. dat jij… en met jou honderden andere onschuldige mensen het leven lieten.. Verdronken in de woeste golven van de zee… Blij… Dat "die drijfnegers" het vaste land niet gehaald hebben.. Is dit echt? Bestaat het werkelijk dat er mensen zijn die zo denken? Natuurlijk klopt er van alles niet aan het asielbeleid maar is het mogelijk dat de ene mens de dood viert van de ander.. Omdat diegene op zoek was naar dát wat wij allemaal als normaal beschouwen? Leven in veiligheid zonder angst en honger? Mag je ze dat kwalijk nemen en zouden wij dat in hun situatie niet hetzelfde doen? Het is niet eerlijk verdeeld in de wereld en wij… Wij mogen God, Allah of wie dan ook op onze blote knietjes danken dat we hier geboren zijn…