Het seintje dat je leeft

Verlaten. Het meest troosteloze woord wat ik ken. Maar door wat? Verlaten door iets of iemand, verlaten door jezelf, je gedachtegang of ben je verlaten door je eigen emoties? Je eigen emoties hebben je in de steek gelaten. En dan komt dat troosteloze gevoel: verlaten.
Je bent alleen, voelt je ook zo en vooral die pure eenzaamheid die je zelfs kan proeven. En dan komt het, het gevolg van je gevoel dat jou in de steek heeft gelaten; je begint te huilen.
Zoutige druppels lopen langs je wangen en sijpelen via je kin op de grond. Uit wanhoop grijp je met je handen naar je gezicht en je haar. Want daar is het dan, je bent nu een kwetsbaar miserabel hoopje ‘niks’ geworden, en dat voel je. Het prikt, het steekt, maar bovenal geeft het een seintje af: je leeft.

Misschien wil je niet eens dat dat seintje er komt, omdat je je ook wel een miserabel hoopje ‘niks’ wíl voelen. Dan komt ook nog eens de slepende gedachtegang dat niemand je begrijpt. Maar dat is ook onmogelijk. Niemand kan begrijpen wat jij op dat moment voelt, ze proberen het. Misschien omdat ze een speciaal iemand voor je willen worden, omdat zij zelf ook dat gevoel hebben gehad. Maar misschien menen ze het ook gewoon. Zo makkelijk kan het ook zijn.

Heb je wel eens, datzelfde gevoel wat ik hierboven heb beschreven, zomaar uit het niets gevoeld? Ik beschouw dat als de kleine dingen waar ik nog mee zit. Dingen die ik niet kan verwerken, waarschijnlijk omdat niemand me begrijpt of kan begrijpen. Die dingen moet ik zelf oplossen, en vooral mentaal en emotioneel. Maar dat gaat moeilijk als je op dat moment je even in de steek bent gelaten door je gevoelens of emoties. Je kan niet huilen, maar je wilt het zo graag. En soms, heel soms, wil je even de slachtofferrol overnemen, om zo het gevoel te wekken dat mensen enigszins begrip voor je hebben.

Maar vergeet niet, dat je altijd je emoties terug moet vinden. Ze zijn weg, hebben je in de steek gelaten, maar ze zijn wel van jou. Het is een stukje van jezelf. En als het moment is aangebroken dat je je eenzaam voelt, moet je op zoek gaan naar je gevoelens, want als je dat niet doet krijg je niet meer dat seintje dat je leeft. En als dat seintje er niet meer is, dan leef je niet meer.