Het ontbrekende puzzelstukje

Ik sta op het station buiten de Starbucks te wachten. Ik hoor de rollende wieltjes van koffers, flarden van gesprekken en de intercom die door de grote hal galmt. De mensen komen en gaan, maar de persoon waar ik op wacht is nog niet gekomen. Ongeduldig staar ik naar de klok die mij vertelt dat het 8 over 11 is. Plotseling trekt een paar armen mij in een stevige omhelzing en in mijn oor schreeuwt een hoge stem mijn naam . Bij het horen van Kris haar stem vult mijn lichaam zich met een warm gevoel. Ik omhels haar stevig terug en laat haar dan met tegenzin los. Kris is een hele goeie vriendin die ik al jaren ken. Helaas woont ze heel ver en zien wij elkaar maar om de paar maanden. Een langeafstands-vriendschap zit niet altijd mee, het is moeilijk en soms vermoeiend, maar samen kunnen we tegen alle uitdagingen op.
Ik heb ooit een verhaal gelezen waarin de mens oorspronkelijk 4 benen, 4 armen en 2 gezichten had. Zeus, de koning van de goden, was bang dat ze te machtig werden en besloot de mens door tweeën te delen. Sindsdien dwalen de helften rond op zoek naar hun wederhelft om weer compleet te zijn. Hiermee ontstond liefde maar ik denk ook vriendschap.
Mensen zijn net puzzels. Verschillende stukjes die samen een geheel vormen, maar soms ontbreekt er een stukje net zoals je iets mist in je leven. Een vriend of vriendin is dan dat laatste puzzelstukje, dat ene stukje waardoor je weer compleet kan voelen.
Ik probeer niet te zeggen dat je je pas goed kunt voelen met vrienden maar dat je met je vrienden vaak compleet kan voelen. Vriendschap is iets moois en heel kostbaar en ik hoop dat iedereen het kan vinden. Ik hoop voor je dat je jouw ontbrekende stukje al heb gevonden en zo niet dan wens ik je veel succes. Wij zijn allemaal iemands ontbrekende stukje en het is alleen maar een kwestie van tijd totdat we die persoon hebben gevonden.