Ethisch reveil

Afgelopen zondagmiddag zat ik in de kerk. Ik kom sinds mijn jeugd niet vaak meer in de kerk, en dan meestal alleen om het gebouw van binnen te bewonderen. Er was een verkorte Mattheuspassion met daarnaast een oecumenische samenzang. Zingen kan ik niet maar een groot zangkoor, muzikanten, een orgelspeler en de muziek van Bach beloofden een mooie middag te worden. Met mijn vriendin trotseerde ik de harde wind en de regen. We waren een kwartier te vroeg maar de kerkbanken waren vol; op de zevende rij vonden we een plek.

Toen de kerkdeur was gesloten vormden de koorleden en muzikanten een haag om het altaar en zette het orgel de eerste tonen in. Nadat de kerkgangers samen enkele liederen hadden gezongen stapte de dominee, een vlotte jongeman van in de dertig in een maatpak, naar voren en heette ons welkom. Hij vertelde dat zijn zoon vragen had gesteld over het vliegtuig dat in de Franse Alpen tegen een berg was gevlogen. Hoe kan God dat toestaan had de jongen gevraagd? Heeft God het laten gebeuren of is het de piloot die de 150 doden op zijn geweten heeft? Heeft niemand de man in zijn geestelijke nood kunnen helpen? Heeft God hem niet kunnen helpen? Waarom is er zo veel ellende en oorlog op de wereld? Waarom doet God niets?

De dominee zweeg en keek naar zijn publiek. “Waarom doet God niets? Er zijn twee manieren om er naar te kijken,” zei hij. “We kunnen accepteren dat er zo veel ellende en oorlog is en onze schouders ervoor ophalen. Dat is het gemakkelijkst en levert ons de minste gewetensvragen op. We kunnen ook proberen dat leed te verzachten door elkaar te helpen. Dat we niet alle ellende en oorlog kunnen oplossen hoef ik u niet te vertellen. Niet in grote gebaren maar juist in kleine kan je veel voor een ander doen. Door naar iemand te luisteren die het moeilijk heeft, door niet-op-geldbeluste organisaties in oorlogsgebieden te steunen, door mensen te helpen mens te mogen zijn. Dat is wat God ons wil laten doen.”

Ik vond deze oproep tot een ethisch reveil mooi in deze tijd waarin alles extremer en harder wordt en we het liefst onze deur gesloten houden voor wat er buiten gaande is. Toen we de kerk uit gingen gierde een tornado-wind langs de kerk. Alsof we door een onzichtbare hand werden opgetild, zo duwde hij ons voort.