Een Berg Ellende

Zwalkend, kruipend, tierend, vloekend en langzaam stervend banen ze zich een weg omhoog. Strijdtoneel is een willekeurige berg in het Zuid-Limburgse land. Normaliter een stiltegebied. Maar niet vandaag. Het is zaterdag 18 april, de dag dat de Amstel Gold Race toerversie wordt verreden. Deze jaarlijkse ‘toerfietsers-plaag’ verstoort de bergrust op brute wijze. Ik kijk omhoog en schakel een tandje terug. Het asfalt wordt over de volle breedte bevolkt door zich zelf overschattende wielrenners, zover ik kan kijken. Al slalommend baan ik mij als Alberto Tomba een weg omhoog. De geur van wanhoop, zweet en angst bereikt mijn neus. Het is ieder voor zich en God voor ons allen. Hier en daar zie ik een vleugje hoop doordat een toeschouwer een stervende op de fiets een zetje geeft. Links van me zie ik nog net hoe iemand een poging doet om het record ‘sur placend de berg op’ te verbreken. De poging is van korte duur. De zwaartekracht wint het en de fietser smakt tegen het asfalt. De klim in rechte lijn is amper 800 meter, maar voor sommigen zal door het slalommen de teller al snel richting twee kilometer gaan, mochten ze de top al ooit bereiken. Terwijl ik een klodder snot ontwijk vraag ik mij af waarom deze mensen hier in hemelsnaam aan beginnen. Is het onwetendheid, een aangegane weddenschap of gewoon domheid? Even voel ik medelijden. Maar niet voor lang. Respectloos vind ik het. Respectloos naar de berg toe. Eenieder die de berg zonder respect benadert wordt opgevreten, uitgespuugd en vervolgens verpulverd. Een hardere leerschool is nauwelijks voor te stellen. Ik bereik ondertussen de top. Voor me doemt een waar slagveld op. Links en rechts van de weg liggen hoopjes ellende, sommigen halfdood en anderen snakkend naar zuurstof. Ze hebben het gered. De volgende berg volgt alweer over enkele kilometers. Uitdagend, steigerend, hongerig en niets ontziend. Zal ik hen waarschuwen voor het naderende onheil? Ik zie enkele fietsers ondertussen als zombies weer hun tweewieler bestijgen. Ik besluit om ze aan hun lot over te laten, louter uit respect. Uit respect voor de volgende berg.