Dooie zielen

De wekelijkse treinreis naar huis duurde voor mijn gevoel weer een eeuwigheid. Ik verveelde me dood. Eigenlijk had ik even behoefte aan een goed gesprek, maar helaas. Wanneer stoppen we met driftig typen op het veel te kleine toetsenbordje van een smartphone en gaan we weer echt met elkaar praten? Het is stil in de coupé terwijl het niet eens een stiltecoupé is. Met elkaar in gesprek? Nee joh, gewoon als een dooie ziel apathisch naar het schermpje van je telefoon loeren. Zo nu en dan wat lettergrepen naar collega-zielen tikken. Maar wat maakt het ook uit, dit doen we immers allemaal. Handig toch, dan kan je met iedereen contact houden. Iedereen heeft toch wel een social media account? Zelfs mijn oma zit tegenwoordig op Facebook.
Hartstikke leuk. Maar zelfs op momenten dat ik met mijn vriendinnen afspreek om bij te kletsen, moet er gezegd worden “hey zit eens niet zo op je telefoon”. Het is moeilijk om fatsoenlijk in gesprek te komen, wij grijpen als gieren in de woestijn naar de mobiele telefoon. Dit is niet omdat er iets dringends is. Nee, gewoon doelloos je berichten checken. Dit gedrag is de nieuwe standaard geworden. Want als iedereen op de schermpjes van hun telefoon zit te loeren, pak ik die van mij er in alle treurigheid ook maar bij. We zijn met zijn allen niet in staat los te komen van boven genoemde gewoonte. Wat blijkt, deze laatste zin is de vertaling van het woord ‘verslaafd’ volgens de dikke Van Dale.
Maar halleluja de hoop is nog niet verloren! Tijdens deze wekelijkse treinreis naar huis kwam er een jongeman naast me zitten. Bruin haar, een stralend zongebruind gezicht en een broek met een scheur erin. Hij zei vriendelijk gedag en ik glimlachte vriendelijk terug. Hij verbaasde zich dat het zo druk was in de trein, de mensen in het halletje hadden net zoveel ruimte als sardines in blik. “Welkom in de vrijdagmiddagspits” reageerde ik. Blijkbaar zat hij niet vaker in deze trein. En zo begon ons gesprek. Tot het moment dat we beiden moesten overstappen hebben we gelachen en gepraat over wat ons bezig hield in het dagelijks leven. Hij net afgestudeerd, ik net student.
Geen ‘hartstocht-in-de-trein-verhaal’ maar gewoon gezellig een praatje met elkaar maken. Zo kan het dus ook. Dus terwijl jij dit als dooie ziel leest raad ik je aan nu je krantje weg te leggen. Begin eens een goed gesprek met de persoon naast je. Wist je dat “heb je deze appel al eens geproefd?” de meest effectieve openingszin is?