De zevende suikerspin is te veel

Kort geleden moest ik voor mijn een vriend suikerspinnen maken op een feestje. Leuk toch, dagje circusartiest spelen? Helaas trekt zo’n roze suikerspin-apparaat kinderen aan en ben ik daar niet altijd even sterk mee. Eerlijk is eerlijk negen van de tien kids waren zeer goed opgevoed, wachtte op hun beurt en zeiden netjes "dankjewel". Maar er is altijd die ene.

Deze keer was het een klein tienjarig kereltje. Wild rood haar en brede lach met vier grote tanden die duidelijk te groot waren voor zijn mond. Een net shirt vol met vlekken van andere zoetigheid en een drukke persoonlijkheid. Deze toekomstige diabetespatiënt had al vijf keer in de rij gestaan voor een suikerspin toen hij vroeg of hij er een keer zelf een mocht maken. In verband met de veiligheid kon dit natuurlijk niet maar hij nam genoegen met een zesde bol van ontploft suiker.

Op dat moment begonnen de suikerspinnen hun tol te eisen bij de jongeman. Hij had een aangekoekte laag met roze suiker om zijn mond, vlekken op ze nette shirt en toen ik hem aankeek, keken zijn wijd opengesperde ogen met trillende pupillen terug. Hij vroeg om een nieuwe suikerspin en ik vertelde hem dat het misschien beter was om even te wachten. Dit was hij duidelijk niet gewend en ik kreeg een blik die mij nog steeds wakker houdt ‘s nachts.

Nadat hij driftig met zijn moeder had gesproken en twee keer hard met zijn voeten had gestampt kwam zijn 200 kilo wegende vrouwtjesbuffel van een moeder naar mij toe gewaggeld. Met alle charme van een zichzelf strandende walvis drong ze voor de rij met kids die netjes stonden te wachten. Ruste tactisch haar buik op mijn tafel en vroeg, zonder haar ogen van het apparaat af te houden, of ze ook een suikerspin mocht. Uit angst dat ze bij een afwijzing mij EN het apparaat zou opeten gaf ik haar de suikerspin. Die ze vervolgens aan het duivelskind gaf.

Het resultaat was een jongetje dat halverwege de speech van de jarige gastheer uit volle borst schreeuwde "IK HEB ER ZEVEN OP!!" en aansluitend juichend met de snelheid van geluid om tafels begon te sprinten. Dit tot grote irritatie van andere gasten. Pas toen een oom van die kleine vent hem met zijn gezicht door de chocolade fontein had geveegd, kalmeerde het jochie een beetje en zakte hij weg in een welverdiende suikercoma.

Opvoed advies van een kinderloze chef: rustig aan met de suiker.