De vergeten trommelaar

Muziek en eredivisie voetbalwedstrijden hebben een slechte relatie. Het zou voor beiden beter zijn om uit elkaar te gaan maar men blijft het steeds maar weer proberen. Ik denk (in zwart-wit beelden) aan de jaren zeventig waar het begon: De elftallen en de scheidsrechter staan ongeduldig te trappellen om de tweede helft te beginnen. Het wachten is alleen op de aftocht van het muziekkorps dat tijdens de rust heeft opgetreden. Het gefluit en de beledigingen die richting muzikanten van de tribune rollen zijn oorverdovend en alleen de trommelaar is nog te horen. Vooral de piccolospeelsters moeten het ontgelden, want voetbalhumor richting vrouwen is voorspelbaar en eentonig. Het muziekkorps vlucht de bus in om nooit meer terug gekomen. De maat is vol.

Nu proberen artiesten ook af en toe sfeer te brengen bij wedstrijden, maar eigenlijk blijft alleen Lee Towers in de Kuip overeind. Misschien omdat de Rotterdammers niet in het openbaar willen schelden naar een medesupporter. De Nederlandse voetballiedjes die tijdens de wedstrijden uit de geluidsinstallaties komen blijven vaak ver achter bij de kippenvel momenten uit de Premier league. Denk je aan You’ll never walk alone bij Liverpool en I’m Forever Blowing Bubbles bij West Ham United en de tranen springen je in de ogen. Bloed zweet en tranen en Hand in hand kameraden komen daar wel dichtbij. Maar de ogen blijven droog.

De mooiste liedjes door supporters worden gemaakt op de Britse tribunes. Steve Gerrard moet wekelijks horen hoe hij het kampioenschap verprutste: “Steve Gerrard, Gerrard. He slipped on his f*cking arse. He gave it to Demba Ba. Steve Gerrard, Gerrard” (wijs van Que Sera). In Nederland proberende supporters het ook. Maar het blijft beperkt tot de bekende liedjes over de dubieuze carrièrekeuze van de moeder van de scheidsrechter. Jammer genoeg onder begeleiding van een irritante trommel. Geen club kan blijkbaar zonder het amuzikale gebonk. Het lijkt wel als of het muziekkorps van vroeger in de haast is vergeten om de trommelaar mee te nemen. Als in een Home Alone film: De medemuzikanten van het korps hebben snel de koppen geteld: “we missen alleen de trommelaar, rijen maar chauffeur!” Niemand houdt van de trommelaar. Nu zijn wij op de tribune voor eeuwig gedoemd om naar zijn eenzame getrommel te luisteren. Het wachten is op de bus van het muziekkorps die de achterblijver na 40 jaar eindelijk komt halen. Onder luid applaus wat mij betreft.