De Reaguurder

Maandagavond, 20 april 2015, 18:05 uur. Tussen avondeten en koffie drijven gruwelijke beelden voorbij. Een zwarte man, zijn doffe ogend starend naar niets in een lekke rubberboot omringd door levenloze lichamen, die tegen hem aan deinen op het klotsende water. Een blik verder meer lichamen; rustig dobberend met de armen gespreid, hun gezichten verborgen onder de waterspiegel, een schijnbaar sereen tafereel gelijk snorkelende vakantiegangers. Dan, een klein meisje in felgekleurde kleertjes, voor eeuwig van azuur doordrenkt; haar frêle lichaampje gebogen als ware zij terug in het water van haar moeders schoot. ‘Ik drink een biertje op elke dode’, staat te lezen. ‘Dat zijn een boel biertjes vriend’, denk ik grinnikend. Alleen het getal 800 heeft beklijfd. Melk wolkt door mijn kopje alvorens op te gaan in een draaikolk van suiker en koffie. Het is inmiddels vier uur geleden dat ik voor het laatst heb gekeken of het er al op stond. Een paar vegen op mijn nieuwe smartphone later ontbreekt van een gestorte uitkering echter nog steeds elk spoor op mijn rekening. Kunnen ze verdomme een keer op tijd mijn geld uitbetalen? Ik spuw een harde vloek uit en hoop op een verdwaald en vergeten zakje wiet in een of andere jaszak. Geschreeuw. Een Italiaanse marinier maant een drenkeling terug de boot in omdat hij geen vrouw is. Het is aan dovemansoren gericht. Voor mijn geestesoog zie ik hoe zijn kaak mijn legerkist ontmoet. Welcome to Europe. Er verschijnt een bericht op mijn telefoon: ‘Vnvnd ng ff chilluh + blowuh? Het gebrek aan geld tempert mijn initiële enthousiasme over deze avondbesteding. ‘Ze hebbn me fokking geld nog niet gedropt, kenk ff lene? Mogge weer salaris lol cu ltr’. Ik neem een slok koffie. Mijn beslommeringen drijven naast dode lichamen in de Middellandse Zee van mijn gedachten. Op zijn vroegst morgen pas die nieuwe game halen; ik heb een accu nodig voor mijn auto; nieuwe model Air Max ligt in de winkel; nog maar drie peuken over. Op een belendend balkon wordt in uitgelaten Arabisch geconverseerd. Schijtterroristen. Zij hebben zeker hun geld al wel binnen. Morgen weer een nieuwe boot vol gelukszoekers. Ze jatten al onze uitkeringen. Het forum waar ik al de hele dag op hang, is nog open. Doelbewust schieten mijn vingers heen en weer, elke letter raak: ‘Scheelt weer 800 uitkeringen’. Bij de laatste slok slaat de lepel tegen mijn oog. Knisperend ontbrandt in een glimlach een sigaretje. Ik druk op ‘send’ en waan mij een held in het diepst van mijn gedachten.