Dat feestjes altijd leuk moeten zijn

Feestjes waren altijd leuk. Altijd. Hoe kut ze ook waren. Je had er de tijd van je leven. Althans, dat is wat we de buitenwereld graag laten geloven. Neem nou Facebook, zondagmorgen, vol berichten en foto’s van de avond ervoor – pluspunten voor spelfouten als gevolg van overmatig alcoholgebruik. Is er zelfs een geheel fotoalbum gewijd aan de avond ervoor? Dan weet je dat het echt bal was. Dan weet je dat je een half uur van je leven kunt besteden aan het doorspitten van de 397 vrijwel identieke foto’s van mensen die je eigenlijk helemaal niet kent.

Nu is het natuurlijk niet zo dat elk feest kut is. Maar laten we eerlijk zijn, we hebben allemaal wel eens zo’n avond gehad waarbij ‘meh’ het meest positieve was wat je erover uit kon brengen. Maar dat is niet cool. Dus dat zeg je dan ook maar niet.

Neem nou Koninginnedag (ja, het blijft Koninginnedag, Koningsdag vind ik raar – zelfs de spellingcorrectie kent Koningsdag niet). Op zich een leuk concept; iedereen is vrij, overal muziek. Maar ook overal mensen. En dan echt óveral. En met ál deze mensen deel je dan één dixietoilet. En één vierkante meter. Waardoor het fysiek onmogelijk is om te bewegen op de muziek. En dus maak je maar wat ongecontroleerde bewegingen met je ledematen. Welke best uitputtend zijn. En dus ga je op zoek naar bier. Waar je dan een uur voor in de rij staat. En je je halve maandsalaris aan uitgeeft. Dit soort situaties maken dat ik al jaren een diepe behoefte voel om deze hele dag te boycotten. Om toe te geven aan mijn innerlijke party pooper. Om Willy’s verjaardag een keer over te slaan. Want ach, zo vaak spreken Willy en ik elkaar nu ook weer niet.

Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn met deze – vanuit feestelijk oogpunt gezien verkeerde – behoefte. Laten we deze dag volgend jaar samen boycotten. En daar 397 foto’s van online zetten. En oranje tompouces eten. Ja, dat dan weer wel.