Bed, bad en brood – boten

piraten zo klein
dat ze onzichtbaar zijn
dromen van Piet Hein

In de vijver van het binnenhof drijft een vluchteling op zijn rug of op zijn buik? Waar ligt de grens? Ligt ie in het deel van de VVD of dat van de PVDA.?
“ We zijn er uit.”, melden ze trots op hun stoep, nadat ze als landsbestuur wekenlang langzaamaanactie gevoerd hebben – Tot ook de politie werd aangestoken -. De vergaderende leuters bleven elkaar over de grenzen bezwaffelen, begeleid door verbijsterd ongeloof en onvermijdelijke, wilde kreten van de zijkant. Totdat ze zeiden dat ze wat hadden bereikt. Wat bereikten ze? Als aftreksel van een theekrans, was het een onwerkbaar compromis, een koekje van eigen deeg; Een overeenkomst, of heet het eigenlijk misbaksel? “We doen niets”! En de gemeenten worden ermee opgezadeld…
Wat bed, bad en brood? Garages, Groentesoep, GG en GD en nog wat G’s…
Nu het volgende punt en een echt punt graag! We kunnen hier geen plaats vinden voor meer extra vluchtelingen via eilandjes van Griekenland, Spanje en de laars van Italië. Zover het geschil van onze bestuurderen over de vluchtelingen die er al zijn.
Nu volgt ons ingenieus voorstel voor het 1e punt van de missie, die moet omgaan met het vluchtelingenvraagstuk “Grenzen van Europa”!
We halen een oorlogschip voor de kust van Somalië, bij de voorlopig klein gekregen piraten, weg en sturen hem naar de mond van de Zwarte Zee.
De werkeloos liggende Urker trailers van de overbeviste oceanen sturen we ook naar de Middellandse zee, om daar langs de grenzen van de Afrikaanse kustwateren hun netten te spannen. Heel wat minder kust te bewaken dan de grillige kustlijn van de onderbuik van Europa.
De heli die Kadaffi ingepikt had, gaat dan weer langs de kust patrouilleren met megafoon, kijker en luchtbuks: Afrikanen en andere vluchtelingen worden al opgevist langs en in de territoriale wateren van Noord-Afrika en Klein-Azië. Zo redden wij de kalveren voor ze verdronken zijn. Arresteren we smokkel-kapiteins, voor ze hun boten leksteken; We vragen hen naar hun naam en sturen ze berooid naar het land van hun taal terug.
Onder het motto ‘ Europa wacht niet langer af, maar bakt brood van eigen deeg”

weg uit Afrika –
met zuchten van goud
overladen schepen