Jeroen Haverkort Sport 25 nov 2020, 18:30

Leestijd: 5 minuten

Hoe Metro Maradona bezocht: ode aan de overleden geniale voetballer

Diego Armando Maradona is niet meer. Op 60-jarige leeftijd is een van de beste voetballers aller tijden overleden aan een hartaanval, is vandaag bekendgemaakt. Pluisje was geniaal, onder meer bij Barcelona en Napoli en goed voor 91 interlands voor Argentinië, zijn land dat hij in 1986 wereldkampioen maakte. De voetbalwereld is geschokt.

Metro bezocht Maradona in 2017, in Mierlo, toen hij met zijn toenmalige club uit de Verenigde Arabische Emiraten als oefenmeester in trainingskamp was. Voormalig Metro-verslaggever Jeroen Haverkort bezocht hem als journalist voor een artikel, maar vooral als groot fan.

HEMA-worst

Jeroen overhandigde hem destijds een HEMA-worst. Hierbij, als ode aan de geniale Diego Armando Maradona, nog één keer zin verhaal.

Hier liep HIJ een paar uur eerder. HIJ is Diego Maradona en hier is de HEMA in Mierlo, een dorpje in de buurt van Eindhoven. Het klinkt als een titel van een Suske en Wiske-strip: Magische Maradona in Mierlo. Maar het is echt waar. De man die mij als 10-jarig jongetje en miljoenen andere voetballiefhebbers over de ganse aardkloot betoverde op het WK 1986 in Mexico is écht in Brabant.

Geen chaos

Wat ook onwerkelijk is: Maradona kan hier in alle rust over straat. Ondenkbaar in bijvoorbeeld Napels waar het chaos troef is als Maradona de stad met een bezoekje vereert. Tienduizenden tifosi weten dan van gekkigheid niet wat ze moeten doen om zo dicht mogelijk in de buurt van hun held te komen. Maar hier in Mierlo kuierde Maradona dus een uur lang in de HEMA waar welgeteld één andere klant was en het winkelpersoneel niet wist wie hij was.

Maradona kocht wat verzorgingsproducten en een blauwe pyjama. Hij wilde ook een worst, maar omdat die niet warm kon worden gemaakt, zag hij af van de aankoop. Maar waarom is Maradona in Mierlo? Toch niet voor de Standermolen? Een mooie molen, daar niet van, maar Maradona is natuurlijk een man van de wereld. Is overal geweest. Die komt niet voor een molentje naar het Brabantse platteland.

Opwinding

Maradona bereidt FC Fujairah, een tweededivisionist uit de Verenigde Arabische Emiraten, in Mierlo voor op het nieuwe seizoen. Tot 25 augustus is hij in Brabant. Een uitgelezen kans om de levende legende in eigen persoon te ontmoeten. Opwinding maakt van mij meester. Ik ben nu veertig jaar, maar voel me weer een jongetje van tien. Wat zou het tof zijn als hij een krabbel zet op mijn Napoli-shirt.

In de auto maalt het in mijn hoofd. Steeds komt die ene vraag bovendrijven. Zou hij tijd hebben? En ook niet onbelangrijk: zin? Want behalve geniaal is Maradona ook nukkig. Een solo langs zes Engelse spelers wisselt hij net zo makkelijk af met een schietpartij op een groepje journalisten. Een ding is dus duidelijk: vandaag ben ik fan, geen journalist. Wel zo veilig.

Worst

Om Maradona straks gunstig te stemmen stop ik bij de HEMA om een worst te kopen. Ook al is-ie koud, Maradona kan hem altijd opwarmen in zijn hotelkamer. Met worst, shirt, viltstift en telefoon in de aanslag ga ik naar Mifano, de plaatselijke voetbalclub. Vanaf de parkeerplaats zie ik in de verte een groepje voetballers rekken en strekken. Het is erg rustig. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat Maradona ertussen loopt. Is Mifano soms al begonnen met de voorbereiding? In de vierde klasse E moet immers straks wel afgerekend worden met pak-hem-beet Bruheze, FC Oda en Lierop.

‘Vamos!’ hoor ik en als ik dichterbij kom zie ik een gedrongen man met rode pet tussen een groepje rekkende en strekkende spelers lopen: Maradona! Het is echt bizar. De man die mij als jochie in 1986 vanuit Mexico in een Hengelose huiskamer betoverde, staat nu pakweg 5 meter van me af!

‘Starstruck’

Ik ben net op tijd, want na tien minuten rekken en strekken loopt het gezelschap naar het dichtbijgelegen Carlton Hotel. Ik loop nu twee meter van Maradona af. Ik probeer te zeggen dat ik een worst voor hem heb, maar word onderbroken: ‘Straks in het hotel kun je misschien op de foto.”

Bij het hotel aangekomen moeten we in een rij staan. ‘Niet dringen! En kinderen gaan voor!’ Ik sta redelijk vooraan. Gaat het me lukken? Ik voel me echt opgewonden. Een raar gevoel. Normaal ben ik niet zo ‘starstruck’, maar fuck! Dit is DIEGO MARADONA!

Voor me staat een jongen uit Helmond die mijn enthousiasme tempert. „Ik stond hier gisteren ook, maar opeens had-ie geen zin meer en kon ik naar huis.” Het zou toch niet?! Ik zie Maradona potverdorie in de lobby zitten! Ik probeer zijn gemoedstoestand te peilen. Hij oogt relaxed.

In de rij staat ook een Duitser. Hij heeft 600 kilometer gereden. Of hij voor mag. De man achter me is onverbiddelijk: ‘Dacht het niet!’ We staan hier met zo’n veertig man. Bijna iedereen heeft wel wat bij zich. Boeken, foto’s, shirts, iedereen wil er een krabbel op.

Mijn beurt

Dan word ik op mijn schouder getikt. Het is mijn beurt! Het gaat eindelijk gebeuren! Ik moet mijn telefoon afgeven aan iemand van Maradona’s entourage. Hij maakt wel een filmpje en foto. Ik twijfel even. Dit is toch een groots moment en straks staat er niks op mijn telefoon. Maar ik ben niet in de positie om te onderhandelen.

Maradona zit een grote leren stoel, staat op en kijkt vragend naar de worst. Volgens mij is hij er niet echt blij mee. Maar als hij mijn Napoli-shirt ziet, glinsteren zijn ogen. Het is geen nieuw shirt, maar het shirt met de Buitoni-reclame, het shirt met de Scudetto, het eerste Italiaanse landskampioenschap in de historie van de club. Het is zíjn shirt, het shirt waarin Maradona de mensen van Napels jarenlang vreugde schonk, het shirt van de club en de stad waar hij zich thuis voelde. Hij zegt iets. Geen idee wat, maar hij klinkt enthousiast.

Opeens sta ik buiten. De ontmoeting met mijn jeugdheld is een beetje in een roes aan me voorbijgegaan. Ik check mijn telefoon. Gelukkig, het staat erop. Al met al duurde mijn ontmoeting met Maradona een minuut. Maar man, wat ben ik blij! Terwijl ik dit tik, kijk ik naar mijn Napolishirt. Onder rugnummer tien staat een grote krabbel van de maestro himself. Grazie mille, Diego!