Johan van Boven Sport 18 nov 2018, 18:43

Leestijd: 10 minuten

Kim (10) beleeft avond van haar leven met Oranje

In de rubriek ‘In het spoor van…’ gaan we op pad met iemand uit de sportwereld. Vandaag doen we dat met de 10-jarige Kim Thoonsen, die met de spelers van het Nederlands elftal het veld mocht op lopen in De Kuip. ‘De artsen dachten dat ze nooit zou kunnen leren lopen.’

16.43 uur

Het is loeidruk in de speciaal ingerichte ruimte in De Kuip. Kinderen draaien luidruchtig aan de handvatten van een tafelvoetbal, juichen hard als er een doelpunt valt tijdens een potje FIFA19 en rennen naar papa of mama als ze een zakje chips hebben gekregen van een ober. Vier uur voor aanvang van Nederland-Frankrijk hebben de Oranjevriendjes van ING zich verzameld om zich op te maken voor een bijzondere avond. De kinderen met een beperking kunnen niet wachten tot ze straks met een van de spelers het veld op mogen lopen. Een van hen is de 10-jarige Kim Thoonsen, die met papa, mama, opa en broertje Luuk rustig aan een tafel zit. Ze heeft Cerebrale Parese (CP), een hersenbeschadiging met motorische beperkingen als gevolg.

„Waarschijnlijk heeft ze tijdens haar geboorte een hersenbloeding gehad”, zegt haar moeder Chantal. „Daar kwamen we pas na tien maanden achter. Toen onderging ze een scan en kregen we te horen: u heeft een kind met een hersenbeschadiging. De artsen zeiden dat we geluk zouden hebben als ze zou kunnen leren lopen. En als dat al zou lukken, zou ze met beugels moeten lopen. Dan val je echt even in een gat, niks geen roze wolk meer.”

De linkerkant van haar lijf is spastisch en groeit minder snel dan de rechterkant. Kim haar ene been is 3,5 centimeter korter dan het andere, haar linkerarm is minder lang en haar handfunctie werkt niet volledig. Ze heeft aan de linkerkant bijna geen gevoel. Kim is inmiddels van tafel opgestaan en loopt een rondje tussen de andere kinderen door. Zo op het eerste oog is er weinig met haar aan de hand. Ze trekt een beetje met haar linkerbeen, meer niet. Chantal: „Met heel hard werken kom je een heel eind, zeggen wij altijd in de familie. Dus hebben we er alles aan gedaan om Kim te leren lopen. Dat was een traag en intensief proces, maar inmiddels kan ze lopen en fietsen. Ze heeft zelfs haar zwemdiploma gehaald. Daar hebben we in totaal drie jaar over gedaan. Eerst dachten we dat het onmogelijk zou zijn, maar uiteindelijk is het haar toch gelukt. Kim heeft een heel vinnig karakter, dat is haar grote kracht. Anders had ze nooit zover gekomen.”

17:31 uur

Voor Kims broertje Luuk is vanavond ook een mooie rol weggelegd. Hij mag straks de vlag dragen als de spelers van Nederland en Frankrijk het veld op komen voor de wedstrijd in de Nations League. Alles moet exact volgens de wensen van de UEFA verlopen, dus het is nu oefenen geblazen. Opa Peter gaat met hem mee richting het veld. „Het fototoestel moet mee, opa. Ik leg zo wel uit hoe dat werkt”, zegt het 8-jarige jongetje. Hij heeft een trainingspak aan van sv Juliana’31 uit het Gelderse Malden. Kim heeft dezelfde outfit aangetrokken, want sinds begin dit jaar zit ze ook op voetbal. Remko Bicentini, de trainer van het eerste elftal én bondscoach van Curaçao, richtte destijds het ‘Voetbal Plus-team’ op voor kinderen met een beperking. Kim en haar vriendje Sjors Kalkman waren de eerste twee spelers die zich aanmeldden.

„Ze zat eerst op dansen, maar daarbij was ze altijd drie stappen later dan de rest vanwege haar vertraagde prikkelverwerking”, zegt moeder Chantal. „Op een gegeven moment had ze zelf ook door dat ze buiten de boot viel en daar werd ze erg verdrietig van. Daarna heeft Kim paardrijden geprobeerd, maar daar werd zo ook niet blij van. Nu zit ze op boksen. Daarin is ze ook geen topper, maar ze kan op die manier beide armen en benen te trainen. Dat is een leukere manier dan therapie. En begin dit jaar hoorden we dat er een Voetbal Plus-team werd opgericht bij Juliana’31. Thuis voetbalt ze ook altijd met de jongens, dus dat leek haar wel wat. Ze draagt op het veld een beenspalk, zodat ze beter kan bewegen. Die heeft ze vandaag niet aan, want daar wil ze natuurlijk niet mee op de foto, haha. Dus moesten we voetbalschoenen zien te vinden waar een spalk in past. Een hele uitdaging, maar uiteindelijk zijn we er weer uitgekomen. Na een training is ze heel moe, maar ze haalt er heel veel voldoening uit. Ze kan haar ei kwijt.”

17:43 uur

Nu gaat het ook voor Kim beginnen. De Oranjevriendjes krijgen uitleg over hoe ze straks het veld op moeten lopen met een van de spelers. Kim krijgt een wit hesje, wat betekent dat ze hand in hand mag lopen met iemand van het Nederlands elftal en niet met een Fransman. „Gelukkig maar”, zegt vader Dries met een knipoog. „Het is nog niet duidelijk met wie, maar ik hoop op Frenkie de Jong. Mooie speler is dat.”

17:50 uur

Daar staan ze dan in de wereldberoemde spelerstunnel van De Kuip; 23 kindjes die over iets minder dan drie uur met de voetbalmiljonairs en de scheidsrechter het kolkende stadion mogen betreden. De klep gaat open en als de kinderen bovenaan de trap staan, zien ze voor het eerst hoe immens groot het stadion is. Straks zitten er een kleine 50.000 supporters op de tribune, nu staan er alleen nog maar wat familieleden in vak W. Maar ze klappen wel alvast hun handen stuk. Dries loopt met Kim mee het veld op. „Ik had het zelf eigenlijk niet in de gaten, maar ik stond plotseling in het veld. Iemand zei gelijk dat ik aan de zijlijn moest blijven, maar dit pakt niemand mij mee af.”

Intussen krijgen de Voetbalvriendjes duidelijke instructies. „Hou je handen op je rug en probeer vrolijk te lachen. Dan ben je echt een baas! En niet in je neus peuteren, want dan ziet de hele wereld het.” Een jongetje doet de ‘floss dance’ uit de immens populaire videogame Fortnite. „Nee, dat is ook niet te bedoeling.”

Mama Chantal is op een van de blauwe stoeltjes gaan staan om foto’s te nemen. Ze glimt van trots. „Dit is toch prachtig? Ik sluit niet uit dat ik tijdens de opkomst van de teams een traantje wegpink.”

18:38 uur

Alle kinderen en ouders zijn terug in de door ING ingerichte ruimte van De Kuip. Het lopend buffet is geopend: krulfrietjes, hamburgers, saté met pindasaus, pannenkoeken, noem maar op. Kim geniet op haar gemak van al het lekkers. Dries: „Ik had niet het idee dat ze nerveus was, maar misschien is dat straks anders als er 50.000 mensen herrie maken. We zijn laatst bij een wedstrijd van NEC geweest en toen moest Kim huilen nadat er was gescoord. Ze zat met haar handen op haar oren.”

Aan tafel worden de eerste foto’s naar de rest van de familie gestuurd. En naar juffrouw Inge. Kim volgt regulier onderwijs, maar daar wordt wel rekening gehouden met haar beperking. „De stof wordt aangepast. Ze hoeft bijvoorbeeld maar tien sommen te maken in plaats van twintig. Anders gaat het snel voor haar. Ze moet er heel hard aan trekken. Als ze na een dag school thuiskomt, is Kim total loss. Ze is dan niet alleen moe maar ook erg boos, inclusief woede-uitbarstingen. Juffrouw Inge zorgt er aan het eind van de week voor dat Kim goed haar rust kan pakken. Ook is ze er tijdens de gymlessen bij om haar te begeleiden. Als het allemaal te veel wordt, mag ze bijvoorbeeld even een filmpje op de iPad kijken om tot rust te komen. Ook hebben ze samen een CP-spel gemaakt voor de klasgenootjes, zodat zij beter begrijpen wat de ziekte inhoudt.”

Kim kruipt op schoot bij haar moeder en legt uit hoe het spel in zijn werk gaat. „Ze moeten bijvoorbeeld met knikkers in hun schoen lopen, zodat ze weten hoe het voor mij voelt om te lopen.”

19:43 uur

Een klein uur voor de wedstrijd is het tijd om om te kleden. Terwijl Chantal en Kim naar de kleedkamer gaan, wordt er aan tafel druk gespeculeerd door Dries en twee andere ouders. De grote vraag is of de kinderen het tenue van het Nederlands elftal mogen houden. Een moeder brengt uitsluitsel: „Ze hebben twee shirtjes aan. Een shirtje met ING-opdruk en een oranjeshirt zonder opdruk eronder. Die laatste mogen ze houden, net als het broekje en de sokken.” Blije gezichten aan tafel, ook bij opa Peter die zijn ogen uitkijkt in het stadion. „Ongelooflijk hoe goed het allemaal georganiseerd is.” Kim belde opa zelf op om te vertellen dat ze het veld op mag met het Nederlands elftal én dan hij erbij mag zijn. Chantal: „We hebben we een hechte familie om ons heen. Met z’n allen hebben we de schouders eronder gezet. Dankzij alle hulp konden wij blijven werken. Zo gingen de opa’s met haar naar de Sint Maartenskliniek waar Kim heeft leren lopen. Dat is heel erg fijn.”

20:10 uur

De kinderen krijgen een laatste kans om een plasje te doen. Op het toilet hangt een poster van de Oranjevrouwen. „Mama, kunnen ze nummer 11 op mijn broekje en shirt drukken? Dan ben ik Lieke Martens.” De namen van de Leeuwinnen kent Kim uit haar hoofd. Die van de mannen vindt ze een stuk lastiger. Naast het huiswerk van school heeft ze de hele week gestudeerd op welke naam bij welk gezicht past. Over een paar minuten kan ze van heel dichtbij testen of ze goed heeft opgelet.

20:31 uur

In vak K stijgt de spanning. Kim en Luuk staan in de catacomben en papa, mama en opa wachten op de tribune op hun komst. Chantal blijft maar klikken met de spiegelreflexcamera.

20:39 uur

Daar zijn ze. Luuk draagt de vlag en Kim heeft de hand van Marten de Roon vast. Terwijl andere kindjes het veld in rennen of enkele meters voor ‘hun’ speler gaan staan, blijft Kim netjes in het gareel. Eerst galmt het Franse volkslied door het stadion, gevolgd door het Wilhelmus. Vanaf de tribune is de gezichtsuitdrukking van Kim niet te zien, maar haar ouders en opa kijken in ieder geval intens gelukkig. Chantal houdt het droog. „Maar ik heb wel een brok in mijn keel.” Na de volksliederen rennen de kinderen het veld af richting de spelerstunnel. Het zit erop. Nu snel terug naar papa en mama om de wedstrijd te kijken.

20:54 uur

Opa zegt dat Kim haar lange broek aan moet. „Neeheeee, ik heb het niet koud!” Het zal de adrenaline zijn. „Ik vond het heel leuk. Er was wel een beetje veel herrie in het stadion, maar dat maakte niet uit.” Op de telefoon van mama stromen de appjes binnen met foto’s en filmpjes van tv-schermen. Het is duidelijk te zien dat Kim een knipoog in de camera geeft. Dat had haar tante gevraagd en ze heeft zich keurig aan de afspraak gehouden. Kim kijkt vooral naar het veld. „Pap, die speler daar lijkt een beetje op Vivianne Miedema.” En even later: „Vrije trap, dat moet een vrije trap zijn!” Chantal lacht: „Ze heeft kijk op het spelletje, echt waar.”

22:38 uur

Oranje krijgt een strafschop. Memphis Depay wipt de bal op schitterende wijze in het doel en loopt juichend naar de hoek waar alle Oranjevriendjes zitten. Kim lacht haar tanden bloot en juicht zo hard ze kan. Haar avond kan niet meer stuk.

00:15 uur

Terwijl Luuk in slaap is gevallen, scrollen Chantal en Kim in de auto door alle berichtjes, foto’s en filmpjes die via WhatsApp zijn binnengekomen. Deze dag kan niet lang genoeg duren. „Ze valt door haar beperking heel vaak tussen wal en schip, dus is het heel fijn dat ze er nu een keer een voordeeltje van heeft. Als moeder gun ik het haar zo ontzettend om eens een opsteker te hebben. Daar heeft deze avond tot in de puntjes voor gezorgd. Een heerlijk en trots gevoel.”