Johan van Boven Sport 10 okt 2018, 06:00

Leestijd: 5 minuten

Pablo Rosario is nog steeds jochie uit documentaire

De jonge aanvoerder van DWS C1 zit in de auto met zijn vader. Het is een typisch gesprek tussen vader en zoon, hoewel Pablo Paulino Rosario op de achterbank vooral luistert. Achter het stuur ratelt papa maar door. „Ik kan jou niets meer leren, jij weet alles al. Ik kan je alleen bepaalde dingen over het leven vertellen. Over het risico van talent dat er niet uitkomt. Over doorbreken of niet doorbreken. Dat kan ik je leren: wat zijn de risico’s? Bijvoorbeeld: vrouwen. Vrouwen, verkeerde vrienden. Begrijp je?”

Vader Rosario brengt zijn zoon bij dat hij zich niet moet verliezen in de talloze meisjes die achter hem aankomen als hij het goed doet op het voetbalveld. „Ik heb mijn talent verspild omdat ik met 16,17 jaar aan de vrouwen ben begonnen. Anders was ik misschien advocaat of dokter geworden, dat verwachtte mijn moeder. Ik heb er geen spijt van, want ik heb prachtige kinderen gekregen. Anders zat jij hier nu niet in de auto. Maar vrouwen kunnen je hoofd op hol brengen. Helemaal op hol. Als je prof bent, trouw je een vrouw. Zonder hoofdpijn. Tot die tijd moet je ze negeren.”

Veel reacties

Het is een prachtige scène uit de documentaire De Prijs van de Hemel, waarin omroep Human de jonge voetballer Pablo volgt. Ook het Nederlands elftal komt ter sprake, de ploeg waar hij dinsdag – zes jaar na de uitzending – voor het eerst meetrainde. De laatste tijd wordt de documentaire online weer veelvuldig bekeken. „Ik krijg er de laatste tijd veel reacties op”, zegt de middenvelder aan de rand van het trainingsveld van de KNVB Campus. „Mijn naam komt nu wat vaker naar voren en komen er oude dingen naar boven. Zelf heb ik de documentaire niet teruggekeken. Toen ‘ie werd uitgezonden heb ik ‘m twee keer bekeken en misschien dat ik er de komende weken nog een keer tijd voor maak.”

Rosario heeft de hoofdrol, maar zijn vader is minimaal net zo belangrijk. Hij barstte dan ook bijna uit elkaar van trots toen hij hoorde dat zijn was uitgenodigd voor de interlands tegen Duitsland en België. „Hij stuurde me via WhatsApp een gesproken bericht en uit alles bleek dat hij heel erg blij voor mij is. Maar uiteraard kreeg ik ook gelijk te horen dat ik er nog lang niet ben. Dat weet ik zelf ook wel. Het is prachtig dat ik nu onderdeel uitmaak van het Nederlands elftal, maar dit moet voor mij pas het begin zijn.”

Feyenoord

De lessen van zijn vader (afkomstig van de Dominicaanse Republiek) waren belangrijk op de behoorlijk kronkelige weg naar de top. Toen hij in de jeugd van Feyenoord speelde, besloot zijn vader kleine Pablo weg te halen bij de club uit Rotterdan. Hij kwam bij DWS terecht, waar Ajax hem opmerkte en vervolgens binnenhaalde. Daar werd hij echter te licht bevonden. Van het grote Ajax verkaste hij naar het nietige Almere City. Een grote stap terug, maar uiteindelijk zette Rosario drie reuzenstappen vooruit.

Vanuit de (toen nog) Jupiler League kwam hij bij PSV terecht, waar hij dankzij Phillip Cocu zijn debuut maakte voor het eerste elftal. Maar veel kwam hij niet aan spelen toe onder de naar Fenerbahçe vertrokken trainer. Mark van Bommel gaf hem wel de kans en voordat Rosario het wist had hij een basisplaats veroverd, schoot hij tegen Internazionale de bal prachtig in de kruising en kreeg hij een uitnodiging van Ronald Koeman.

„Mijn vader heeft me altijd bijgestaan”, zegt hij met een glimlach op zijn gezicht. „En hij is niet de enige aan wie ik veel steun heb gehad. Mijn hele familie is er voor mij geweest.” Zijn ouders zijn gescheiden, maar zitten komende zaterdag samen in de Johan Cruijff Arena om wellicht naar het debuut van hun zoon te kijken. Ook zijn vier broers en vier zussen zijn aanwezig. „En ik denk dat een hoop ooms en tantes ook nog wel een kaartje willen.”

Geloof

Nu overheerst de blijdschap, maar toen Rosario bij Ajax werd weggestuurd was dat natuurlijk wel anders. Was hij dan echt niet goed genoeg voor de Nederlandse top? Valt zijn voetbaldroom uiteen? Het waren gedachten voor de buitenwereld, niet voor hemzelf. „Het was een lastige fase, zeker, maar ik wist dat ik niet onder hoefde te doen voor jongens uit diezelfde lichting. Ik was simpelweg niet fit vanwege een blessure en daarom moest ik naar Almere City. Maar ik wist dat ik goed genoeg was voor het niveau van Ajax. Uiteindelijk heeft het voor mij heel goed uitgepakt, mede omdat ik samen met mijn familie erin ben blijven geloven.”

Met als resultaat dat hij dinsdagavond ten overstaan van de rest van de selectie een liedje moest zingen. Rosario zag als een berg op tegen de traditie voor nieuwkomers. „Toen ik bij PSV kwam moest ik dat ook doen en ging het niet al te best. We zijn ruim een jaar verder, dus hopelijk gaat het nu een stuk beter”, zei hij een paar uur voordat hij een liedje van de Nederlandse rapper Lijpe ten gehore bracht.

Ook dat zouden mooie beelden zijn voor een documentaire. „We zijn inmiddels tien jaar verder en in de loop der tijd verander je als voetballer en mens natuurlijk wel. Maar van binnen zal ik me altijd realiseren dat ik het jochie uit die documentaire moet blijven.”

Kijk hier naar enkele fragmenten uit de documentaire De Prijs van de Hemel: