Johan van Boven Sport 10 jul 2018, 07:30

Leestijd: 6 minuten

Gunnen we de Belgen eindzege WK of juist niet?

Onze verslaggever Johan van Boven is gedurende het WK een beetje verliefd geworden op de Rode Duivels. Daar kunnen niet alle Nederlandse voetballiefhebbers zich in vinden. Zijn liefdesverklaring:

Het is sinds 14 juni druk in mijn WhatsApp-groep met vrienden. Normaal gesproken sturen we elkaar al aardig wat berichten per week, maar de eerste balomwenteling van het WK in Rusland was tevens het startschot voor een stroom aan appjes die zijn weerga niet kent. Gedurende elke wedstrijd vliegen de complimenten, ergernissen en nutteloze feitjes over en weer.

Een van mijn vrienden woont sinds een paar jaar in Argentinië. Na de uitschakeling van Messi & co. gaf hij flink af op Brazilië. Dat ze er ook maar snel uit mochten vliegen. Aartsvijanden, logisch. Maar wat schepte mijn verbazing? Een andere vriend gunt België he-le-maal niets. Zijn uitleg maakte het er niet begrijpelijker op. Let op: hij zou het vreselijk vinden als de Rode Duivels in hun eerste finale wél wereldkampioen worden, terwijl Nederland drie keer in de eindstrijd stond en telkens met een lullige zilveren medaille naar huis werd gestuurd. Hugo Borst had ook zoiets geroepen en hij was het er roerend mee eens.

Haat

Huh? Ja, dat van Oranje is klote, maar wat heeft dat met de Belgen van nu te maken? Omdat we toevallig buurlanden zijn moet er blijkbaar een soort van rivaliteit zijn. Maar die stelt toch niets voor in vergelijking met de haat die we als Holland ooit massaal jegens de Duitsers hadden? Ik snapte er werkelijk niets van en besloot die vertwijfeling te delen op Twitter.

Mijn letterlijke tweet: „Typisch dat sommige Nederlanders België de eindzege niet gunnen, omdat Oranje nooit het WK heeft kunnen winnen. Misgunners van Nassouwe.” Nou, dat heb ik geweten. Blijkbaar hebben veel mensen negatieve ervaringen met reacties uit België toen het Nederlands elftal weer eens faalde. Zo stuurde @PaasKuikentje (de boze reacties kwamen veelal van anoniempjes): „De Belgen lachen ons uit als wij eruit gaan. Nu een grote waffel. Stoer doen en arrogant. Ik gun die Belgen om er met 5-0 af te gaan tegen Frankrijk.”

En @bros23 had ook een gedegen onderbouwing: „Kom je wel eens in België? Het is een vreselijk vervelend volk, uitzondering daargelaten. Ik hoop dat ze eruit pleuren tegen Frankrijk.” Vooruit, nog eentje dan. Die van @Moniekske0409: „Heb je de Belgen in 2004, 2010 en 2014 zien juichen toen Nederland eruit vloog? Ik wel en dat vergeet en vergeef ik ze nooit.”

Doodzonde, want het is zo’n ongelooflijk heerlijke ploeg om naar te kijken. Het begon al in de eerste wedstrijd tegen Panama met dat fijne doelpunt van Driesje Mertens, van wie we hier in Nederland in de Eerste Divisie en Eredivisie jarenlang hebben kunnen genieten. En dan die prachtige goals tegen Tunesië. Tss, wat zijn dat voor voetbaldwergen uit Panama en Tunesië, werd er al snel geroepen. Geen kunst aan.

Schijt

In de derde groepswedstrijd werden de Belgen ook nog eens voor gek verklaard, omdat ze van Engeland wonnen. Daardoor belandden de Rode Duivels op de eerste plaats van poule G en kwamen ze in het op papier lastige deel van het speelschema terecht met landen als Brazilië en Frankrijk. De term domme Belgen werd weer eens van stal gehaald. Maar ik vond het juist stoer dat Adnan Januzaj de bal binnen liet ploffen. Schijt aan iedereen, wij willen winnen. Prima instelling als je meedoet aan een WK.

De verliefdheid sloeg definitief toe in de achtste finale tussen België en Japan. Blessuretijd bij een 2-2 stand. Doelman Thibaut Courtois plukt de bal na een hoekschop uit de lucht en rolt ’m in de loop mee aan Kevin De Bruyne, die razendsnel het middenveld oversteekt alsof de Rode Zee opensplijt en hij à la Mozes kan doordenderen. Eenmaal op de helft van de Japanners legt hij breed op Thomas Meunier die als een TGV komt aangesneld en de bal in één tijd (mooie Vlaamse uitdrukking) voorgeeft op Romelu Lukaku. De spits hoort een tegenstander in zijn nek hijgen en is zo slim om de bal te laten lopen voor Nacer Chadli, die de bevrijdende 3-2 binnenwerkt.

Kunst

Wat. Een. Counter. Dit is het moderne voetbal op zijn best: snelheid, inzicht, slimheid en effectiviteit. Voetbal als kunstvorm. En tóch klonk er nog kritiek, na afloop. Dat het onvoorstelbaar was dat België op een 0-2 achterstand had gestaan tegen Japan. Deels terecht, maar de felle Aziaten speelden ook gewoon heel erg sterk. Dan maar Brazilië oprollen, dachten de Rode Duivels. And so they did.

Eden Hazard was in die kwartfinale weergaloos. Het is verleidelijk om hem te bestempelen als beste speler van het team. Of Kevin De Bruyne, zeker gezien zijn hemelse doelpunt tegen de Goddelijke Kanaries. Je kunt toch uren kijken naar herhalingen van hoe die bal zo’n tachtig centimeter boven het gras blijft zweven, voordat ie tegen het net ritselt? Spelers om van te watertanden.

En toch is Romelu Lukaku mijn favoriete Belg (oké, samen met Sporza-analiste Imke Courtois) van dit moment. Elke keer als ik hem in actie zie, verschijnt er denkbeeldig #beastmode op het scherm van mijn tv. 1 meter 91 lang en 94 kilogram zwaar. Wat een beest. Het mooist vind ik dat hij zijn fysieke gesteldheid combineert met een fijne techniek en fabelachtige voetbalintelligentie. Op het mooiste podium ter wereld een perfecte voorzet krijgen en ervoor kiezen de bal te laten gaan, omdat een ploeggenoot er nog beter voorstaat; dat kunnen alleen de grootsten.

En dan heb ik het nog niet eens over het verhaal achter de Grote Beer. Als 6-jarig jochie zag Romelu hoe zijn moeder kraanwater bij de melk deed, zodat het gezin langer met de fles deed. Er was geen geld. Douchen deed hij door een koffiekopje gevuld met opgewarmd water uit een steelpannetje over zijn hoofd te gieten. „Ooit ga ik voor Anderlecht voetballen, en dan wordt alles anders”, beloofde hij zijn ouders. Nu, inmiddels voetbalmiljonair, maakt Lukaku na een doelpunt een A-teken met zijn vingers, verwijzend naar Adolphine. De naam van zijn moeder.

Ballen

Eigenlijk is het onterecht om het over individuen te hebben. Want België vormt tijdens dit WK eindelijk één geheel. Niemand ziet de stadions in Rusland als etalage om een contract bij een (nog) betere club af te dwingen. Iedereen heeft alles voor elkaar over. Dat is mede te danken aan de Spaanse bondscoach Roberto Martinez, die de ballen had om Radja Nainggolan thuis te laten. Bijna niemand begreep die keuze, maar inmiddels heeft niemand het meer over de afwezigheid van de middenvelder van AS Roma.

Ik hoop dat het vanavond weer een feest is om naar de Rode Duivels te kijken. Ben je voor Frankrijk? Prima! Ik zie Kylian Mbappé ook graag schitteren. Mocht België de finale halen en ben je dan voor Engeland (of Kroatië natuurlijk)? Helemaal goed. Maar als Hazard, De Bruyne en Lukaku straks met die gouden beker staan te zwaaien, misgun het hen dan niet. Daarvoor hebben ze nu al veel te veel moois laten zien op het lekkerste voetbalfeest ter wereld.