Johan van Boven Sport 22 jun 2018, 05:07

Leestijd: 3 minuten

Team Kuipers vlagt en fluit op WK later dan normaal

Als groentje mocht Björn Kuipers naar het EK van 2012 in Oostenrijk en Zwitserland. Een prachtige ervaring voor een scheidsrechter, die hetzelfde wil als een voetballer: acteren op het allerhoogste niveau. Het WK in Rusland moet het spetterende slotstuk worden van zijn internationale loopbaan. Eindigen met het leiden van de finale in Moskou is de ultieme droom van Kuipers.

Tussen zijn eerste toernooi en het huidige WK is er veel veranderd. Hij heeft een vrachtlading aan ervaring op gedaan en prachtige wedstrijden mogen fluiten. De Champions Leaguefinale van 2014 bijvoorbeeld. Of de twee Europa Leaguefinales van 2013 en dit jaar. „Terwijl het eigenlijk een ongeschreven regel is dat een scheidsrechter nooit twee finales van hetzelfde toernooi fluit”, zegt hij zelf, om nog maar eens te onderstrepen hoe bijzonder zijn carrière is. „Ook als ik de WK-finale niet fluit is mijn loopbaan meer dan geslaagd.”

Spuitbus

In vergelijking met zes jaar geleden stapt Kuipers nu met een spuitbus op zak het veld op en krijgt hij hulp van doellijntechnologie en de videoscheidsrechter. Aan zijn manier van wedstrijden leiden is bijna niets veranderd, zegt hij. „Er is maar één ding wezenlijk anders en dat komt door de komst van de videoscheidsrechter. Bij een situatie in het zestienmetergebied wacht ik nu langer met fluiten. En mijn assistenten wachten ook langer met het in de lucht steken van de vlag. Stel dat we denken dat het buitenspel is, dan hebben we nu een of twee seconden meer geduld tot de bal in het doel ligt. Pas dan vlagt een van mijn assistenten en blaas ik op mijn fluit om aan te geven dat het waarschijnlijk buitenspel was. Daarna checkt de videoref of het inderdaad zo was. Zo niet, dan keuren we het doelpunt gewoon goed. Stel dat ik eerder had gefloten, dan was de bal misschien niet eens in het doel beland terwijl het géén buitenspel was.

Zijn assistent Erwin Zeinstra moest daar erg aan wennen. „Als ik buitenspel constateer breng ik de vlag alvast in de goede positie om in de lucht te steken. Dan moet je jezelf dwingen om er even mee te wachten. Dat was in het begin best lastig, omdat je instinct zegt: vlaggen!”

Kuipers zal het nooit toegeven, maar ergens diep van binnen vindt hij de bemoeienis van de videoscheidsrechter maar niets. Er is maar één baas op het veld en dat is hij. Hij zal nooit zelf om de hulp van de videoscheidsrechter vragen, zegt hij dan ook. „Het is de grote vraag wanneer de hij ingrijpt. Wat ik een handsbal vind, kan hij geen handsbal vinden. Die verschillen in interpretatie zullen er altijd blijven. Een handsbal is het moeilijkste geval voor een scheidsrechter.”

Kuipers kan tijdens het WK theoretisch ingezet worden als videoref. De kans is klein, maar het is mogelijk. Tussen de regels door is duidelijk af te lezen dat hij daar niet blij mee zal zijn. „Als ik stop zou ik graag een andere rol willen krijgen dan een videoscheidsrechter. Laat mij dan maar scheidsrechters opleiden en begeleiden.”

Doortrekken

Eerst maar eens proberen die loopbaan af te sluiten met de finale op 15 juli. Te beginnen vrijdagmiddag met de wedstrijd tussen Brazilië en Costa Rica. Het eerste duel van Team Kuipers (Uruguay-Egypte) verliep zonder problemen. Die lijn hopen ze samen met videoscheidsrechter Danny Makkelie zo lang mogelijk door te trekken.

Kuipers: „Grote toernooien zijn onvoorspelbaar, er lopen hier veel klasbakken rond. Iedereen is hier voor hetzelfde doel en dat is de finale fluiten. We hoeven het niet onder stoelen of banken te steken dat dat de droom is van iedere topscheidsrechter. „Het is niet zo dat we voor het eerst op een eindtoernooi zijn, zoals in 2012. We weten nu wat er speelt en wat er moet gebeuren om een goed WK te leiden. Als team moeten we onzichtbaar zijn. We laten de voetballers de sterren zijn en wij mogen niet opvallen. Als we al opvallen moet het zijn door de juiste beslissing te nemen.”