Johan van Boven Sport 11 jun 2018, 05:45

Leestijd: 5 minuten

Lasse Schöne mede dankzij Fries gezin naar het WK

Een jongetje was hij nog, veel te jong om op eigen benen te staan. Toch koos Lasse Schöne er op 16-jarige leeftijd voor zijn geboorteland Denemarken te verlaten en op avontuur te gaan in het buitenland. Hij liet familie en vrienden achter om bij sc Heerenveen de volgende stap richting het betaalde voetbal te zetten. In Friesland werd hij opgevangen door een gastgezin, dat hij nog altijd dankbaar is voor de solide basis die ze hem gaven.

„De familie Hylkema ving mij heel goed op. Het was de ideale manier om de stap naar het buitenland te maken”, zegt Schöne. „In het begin had ik het best lastig in Nederland. Ineens stond ik op eigen benen. Eten maken en de was doen, zaten op mijn 16e nog niet echt in mijn systeem en daar hoefde ik me dankzij het gastgezin geen zorgen over te maken. Dus kwam ik niet in de verleiding elke dag pizza ofzo te halen. Ze hadden een slagerij aan huis, dus ik kreeg altijd goed vlees te eten, haha.”

Spelcomputer

Een goed ritme is volgens hem de juiste manier om zo snel mogelijk je draai te vinden in een vreemde omgeving. „Ik probeerde zo veel mogelijk hetzelfde te doen als ik in Denemarken deed, al was het natuurlijk wel anders. Ik miste mijn eigen land. Maar als je alleen maar traint en thuis achter de spelcomputer kruipt, word je eenzaam. Dus sprak ik zo veel mogelijk af met medespelers en met vrienden. Dat hielp enorm. Ik heb drie jaar bij de familie Hylkema gewoond en een fantastische tijd gehad. Ik ben echt van die mensen gaan houden. Zonder hen had ik het waarschijnlijk niet zo lang uitgehouden bij Heerenveen.”

Schöne had het namelijk niet gemakkelijk bij zijn eerste buitenlandse club. Na drie jaar kwam hij weliswaar in de selectie van het eerste team terecht, maar meer dan een paar keer op de bank zitten zat er voor hem niet in. „Ik kon terug naar Denemarken of het bij een andere Nederlandse club proberen. Na een goed gesprek met trainer Jan de Jonge van De Graafschap – die ik nog kende van Heerenveen – koos ik voor Doetinchem. Ik had ook voor een club uit de Eredivisie kunnen gaan, maar het leek mij verstandiger een stapje terug te doen naar de Eerste Divisie. Uiteraard in de hoop dat ik daarna weer een paar stappen vooruit zou kunnen zetten. Dat pakte goed uit.”

Na De Graafschap verkaste hij naar NEC om vervolgens de stap naar de Nederlandse top te maken. Met Ajax veroverde hij twee landstitels en werd hij in 2014 uitgeroepen tot Ajax-speler van het Jaar. Intussen was hij al uitgegroeid tot Deens international. Op 12 augustus 2009 kwam zijn jongensdroom uit door tijdens zijn debuut voor de nationale ploeg twee minuten na zijn invalbeurt de gelijkmaker tegen Chili te produceren.

Stiekem droomde hij al van het WK van 2010 in Zuid-Afrika. Zijn land vertegenwoordigen op het allerhoogste podium; mooier kon het niet. Toen hij als 6-jarig jongetje Denemarken op tv het EK van 1992 zag winnen, kon hij daar alleen nog maar van dromen. „We keken de finale bij vrienden van mijn ouders. Ik heb nog een foto waarop ik een rood-witte pet draag en een vriendje van mij een enorme pruik in dezelfde kleuren. Maar heel veel weet ik er niet meer van, ik was tenslotte pas 6 jaar. Mijn eerste échte herinnering aan een groot toernooi is de gemiste penalty van Roberto Baggio namens Italië in de finale van het tegen Brazilië. Dat was op het WK van 1994 in Amerika en ik was enorm fan van Baggio. Hij speelde een fantastisch toernooi, maar die penalty schoot hij bijna het stadion uit. Ik vond het zo ontzettend zielig voor hem.”

Kruisbanden

Zestien jaar later stond hij plotseling zelf op het punt het hoogste voetbalpodium te beklimmen. Maar een blessure zette een streep door het WK in Zuid-Afrika. „Alles ging goed. Ik maakte mijn debuut, scoorde en er werd best veel over mij gesproken in Denemarken. Maar een maand later scheurde ik mijn kruisbanden. Toen stortte mijn wereld even in. Ik wist natuurlijk niet of ik ooit weer de kans zou krijgen om naar een wereldkampioenschap te kunnen. Dus ik deed er alles aan om op tijd fit te worden. Dat lukte, maar uiteindelijk speelde ik met NEC alleen de laatste wedstrijd van het seizoen. Te weinig om geselecteerd te worden.”

Denemarken plaatste zich niet voor het WK van 2014 in Brazilië, maar in Rusland kan Schöne op 32-jarige leeftijd alsnog zijn debuut maken op een wereldkampioenschap. „Het was ongelooflijk bijzonder om ons te kwalificeren. Ik heb niet alle duels gespeeld, maar ik was wel voor alle wedstrijden geselecteerd. De ontlading was ongelooflijk mooi.”

Klik

De familie Hylkema zal niet op de tribunes zitten tijdens de groepswedstrijden tegen Frankrijk, Australië en Peru. Maar de Ajacied zal ongetwijfeld af en toe terugdenken aan zijn bijzondere jaren in Friesland. „We hebben nog af en toe contact. Als ik tegen Heerenveen speel, sturen ze een berichtje dat ik het rustig aan moet doen. En in april zijn we met het gezin bij ze langs geweest. De klik is er nog steeds en ik zal ze altijd dankbaar blijven.”