Johan van Boven Sport 14 feb 2018, 07:01

Leestijd: 6 minuten

Kimberley Bos; de Max Verstappen van het skeleton

Om de olympiërs beter te leren kennen duiken we in hun Instagram-account om ze aan de hand van enkele foto’s te interviewen. Vandaag: de 24-jarige skeletonster Kimberley Bos.

Je was er al vroeg bij.
Op de foto ben ik pas acht maanden oud en in Duitsland voor het eerst met mijn ouders op vakantie. Mijn moeder vond het helemaal niets dat mijn vader me mee de rodelbaan opnam. Maar hij zei dat het makkelijk kon en elke keer dat we harder gingen, begon ik keihard te lachen. Mijn moeder geeft nog steeds mijn vader de schuld dat ik nu aan skeleton doe.

Verder doet niemand in de familie aan bobsleeën of skeleton?
Nee, het bleef altijd bij rodelen. Ik vond het leuker dan een achtbaan omdat ik zelf de controle had over de snelheid. We rodelen af en toe nog steeds, maar nu vind ik het uiteraard te saai, haha.

Hoe ben je uiteindelijk bij skeleton terechtgekomen? 
Via de atletiekvereniging kende ik een bobsleeër en hij nam mij en mijn vriendinnen mee naar een mobiele bobsleestartbaan om de slee aan te duwen en erin te springen. Daar werd ik gescout en besloot ik te gaan bobsleeën. Ik vond het een gave uitdaging, omdat zo’n slee erg hard gaat en je heel goed moet kunnen sturen. Ik was 16 jaar en mocht nog geen auto rijden, dus dit was een mooi alternatief. Toen ik voor het eerst daadwerkelijk een baan af ging, gebeurde dat met 90 kilometer per uur. Ik dacht gelijk: wow, gaaf! Later ben ik overgestapt naar skeleton, omdat je daar nóg meer het verschil kan maken met sturen. In de bob stuur je alleen met je handen door twee touwtjes te bedienen, maar bij skeleton gebruik je je hele lijf. Bovendien ben ik net iets te licht voor een bobslee.

Je ligt met je hoofd naar voren en je gaat met 130 kilometer per uur naar beneden. Dat is toch krankzinnig?
Veel mensen verklaren mij voor gek. Ik ben best wel een beetje gek, anders ga je niet op een skeletonslee liggen. Je moet niet bang aangelegd zijn. Maar ik denk dat dit veiliger is dan freestyle snowboarden, om maar wat te noemen. Ik vermoed dat in die sport meer ongelukken gebeuren dan bij ons. Het is in het skeleton niet zo dat je bij elke wedstrijd moet denken: ik hoop dat ik veilig beneden kom. Maar 100 procent veilig is het natuurlijk niet.

Heb je ooit een ongeluk gehad?
Ik ben weleens van mijn slee gevallen, maar dat hoort erbij. Het kan met snelheden van 100 tot 130 kilometer per uur gebeuren, dat is hard, maar het is niet zo dat ik dan over asfalt glij. Het ijs heeft veel minder weerstand. Je glijdt gewoon door. Het is uiteraard wel vervelend en het moet niet te lang duren, want dan kunnen er brandwonden ontstaan. Daar heb ik gelukkig nog nooit last van gehad.

Heb je totaal geen angst?
Het is altijd spannend om naar beneden te gaan, maar angst is een groot woord. Ik sta niet met knikkende knieën aan de start. Maar ik denk ook niet: ik ga dit even doen. Focus is erg belangrijk. Als je even niet oplet, kun je zomaar de bocht uitvliegen.

Is dit jouw nieuwste slee?
Mijn helm en mijn slee zijn de enige dingen waarmee ik mezelf kan onderscheiden. Want het pak heeft natuurlijk gewoon de vaste kleuren van TeamNL. Ik ben trots dat ik als Nederlandse skeletonster meedoe aan de Olympische Spelen, vandaar die Nederlandse leeuw. Een vriend van mij is grafisch ontwerper en die helpt mij met dat soort dingen. We staan na afloop niet met onze slee op het podium, dus heel veel mensen zullen het niet zien. Dus heb ik er een foto van op Instagram gezet.

Je bent al aardig op weg een BN’er te worden
Ik was bij het programma Tijd voor Max te gast en dat was mijn eerste tv-optreden ooit. Ze zeiden dat ik erg relaxed was en vroegen of ik het al vaker had gedaan. Ik was niet zenuwachtig omdat ik mocht praten over iets waar ik veel van afweet. Ik deed niet mee aan een quiz ofzo. Toen ik me had gekwalificeerd voor de Spelen was er ineens wel heel veel aandacht. Dat hield pas op toen ik mijn telefoon uitzette. Want soms moet ik gewoon tot rust komen. Maar het is natuurlijk vooral erg leuk. Ik vind het mooi dat er zo veel aandacht is voor skeleton. Ik heb op basisscholen presentaties gegeven over mijn sport en na afloop vroeg ik steeds wie het een keer wilde gaan proberen. Meestal bleef de ene helft stil zitten en sprong de andere helft zowat door het plafond.

Max Verstappen staat hier met een enorme fles champagne en jij met een heel klein flesje bubbels.
Ik vind het verhaal van Max Verstappen mooi, omdat hij ook iets doet wat geen enkele andere Nederlander ooit heeft gedaan. Er hebben andere landgenoten in de Formule 1 gereden, maar zij hebben niet gepresteerd wat hij kan. Een week nadat hij zijn eerste GP had gewonnen, won ik mijn eerste Intercontinental Cup. Vrienden van mij hadden een flesje champagne geregeld om even het verschil duidelijk te maken tussen Formule 1 en skeleton.

Dus jij bent een heel klein beetje de Max Verstappen van het skeleton?
Toen kende niemand mij, maar sindsdien won ik ineens wel veel wedstrijden. Nu weet iedereen wie ik ben.

Heb je al vaak met dopingcontroles te maken gehad?
Het afgelopen jaar heel vaak. Ze kunnen tussen 6 uur ‘s ochtends en 11 uur ‘s avonds komen. Dan klopt er iemand op de deur, moet ik allerlei formulieren invullen en vervolgens bloed of een plasje inleveren. Ik heb 6 uur als voorkeur opgegeven, omdat ik dan altijd naar de wc moet. Maar ik heb regelmatig meegemaakt dat ze ‘s avonds komen terwijl ik al op bed lig. Dan duurt het vaak heel lang omdat ik dan niet naar de wc moet. Dan is het echt vervelend, maar het hoort erbij.

Bij het starten kun je best profijt hebben van stimulerende middelen.
Zou kunnen, maar er wordt vaker gesjoemeld met het materiaal. Je mag de ijzers niet aanpassen, maar sommigen halen trucjes uit om de ijzers sneller te maken.

Ben jij sneller dan je concurrenten op de Spelen?
Het ligt ongelooflijk dicht bij elkaar. Er zijn vijftien dames die een medaille kunnen veroveren. Het hangt van kleine foutjes af. Ik ga strijden voor wat ik waard ben, dan zie ik wel waar het schip strandt. Voor mij komt sowieso een kinderdroom uit. Toen ik 9 jaar was en op turnen zat, zei ik tegen mijn moeder dat ik ooit naar de Olympische Spelen zou gaan. Het is geweldig dat dat nu gebeurd, al is het in een iets andere sport.

We deden ook Metro’s olympische Zuid-Korea-quiz met Kimberley Bos: