Jeroen Haverkort Sport 20 feb 2018, 06:00

Leestijd: 5 minuten

Cheryl Maas: Snowboardwereld lijkt op de motorwereld

Om de olympiërs beter te leren kennen duiken we in hun Instagram-account. Vandaag: snowboardster Cheryl Maas die tot haar grote teleurstelling er niet in slaagde de eindstrijd op Big Air te halen. „Mijn hele seizoen is een beetje vervelend geweest.”

Ben je een echte biker?
Mwaah, daarvoor rijd ik te weinig. Maar ik vind motors geweldig. Dat heb ik altijd al gevonden. Ze geven me een gevoel van vrijheid. Vorig jaar heb ik eindelijk een echte gekocht, een oude Harley. Ik heb in Frankrijk gewoond en daar reed ik een Honda 115cc, maar dit is 1000cc. Dat is een groot verschil.

Je hebt je Harley zelf ontworpen?
Nee, alleen de ‘sissy bar’, dat is zeg maar de bijrijdersstoel. Ik heb een bergje met een weg erin getekend. De snowboardwereld en de motorwereld hebben veel met elkaar gemeen. De mensen zijn ‘down to earth’ en houden ervan om plezier te maken. Het is een pure gemeenschap die ervan houdt om in de natuur te zijn.

Ik zie dat je weleens naar een motorkamp gaat?
Ja, in de zomer heb je een weekend speciaal voor dames die interesse hebben in motorrijden. Het heet The Dreamroll en er hangt een echte festivalsfeer, compleet met kampvuur en relaxte muziek. Ik woon in Noorwegen en daar heb ik ruim drie jaar geleden een video opgenomen: BOB’s on Tour 2014: A Norwegian motorbike en snowboard adventure. Deze kun je vinden op internet. We waren met zijn drieën: Aimee Fuller, Sarka Pančochová en ik. We reden door de Folegfonna-bergen op onze motors en hebben gekampeerd, gesnowboard en gesurfd. En na de Spelen komt de documentaire BOB’s on Tour take over Oregon uit. De trailer is te zien op YouTube.

BOB’s?
Babes on bikes.

Dit ziet er niet goed uit.
Afgelopen zomer brak ik mijn nek, dat was een flinke domper. Alhoewel, ik heb het overleefd en ben er ook nog ongeschonden vanaf gekomen. Het had een stuk ernstiger kunnen zijn. Ik heb ongelooflijk veel geluk gehad.

Wat gebeurde er precies?
Ik dook in het zwembad met mijn kleren aan. Daardoor was ik te zwaar en knalde ik op de bodem. Ik ben nog zelf uit het water geklommen en mijn nek voelde stijf aan. Het deed veel pijn, maar we waren op een bruiloft en ik wilde de rest niet lastigvallen. Ik ben naar bed gegaan en dacht ’we kijken de volgende dag wel verder’.

Ongelooflijk…
Ja, ik heb echt heel veel geluk gehad. Maar ik had ook een dubbel gevoel: ik ben heel blij dat ik nog leef, maar mag ik snowboarden? Ik hou van een beetje gevaar opzoeken. Dat is leven voor mij.

En toen moest je rust houden, niet iets voor jou volgens mij.
Nee, ik werd gek. Ik kon geen plaat laten zetten, want dan zou het meteen over zijn met snowboarden. Ik moest drie maanden stil zitten en hopen dat de nekwervels weer aan elkaar zouden groeien.

Heb je je braaf aan je rust gehouden?
Nee, haha, ik moest echt in toom worden gehouden. Ik ben er een keer tussenuit geknepen, ging ik op mijn motor rijden. Kreeg ik op mijn lazer van mijn vriendin.

Hoe is het nu?
Het is frustrerend, want het voelt nog steeds stijf aan, maar het houdt me niet tegen. Het kan gewoon. Snowboarden is een extreme sport, het hoort er allemaal ook een beetje bij. Maar ik heb wel geleerd dat als ik pijn heb ik eerder naar het ziekenhuis ga.

Waar staat je tattoo voor?
Ik heb hem zelf ontworpen en hij is drievoudig: de driehoek is een verwijzing naar de roze driehoek die homoseksuelen en lesbiennes moesten dragen van de Duisters tijdens de Tweede Wereldoorlog. De roos staat voor liefde en romance. De kleur zwart aan de buitenkant staat voor de buitenwereld en het rood voor mezelf. Het zegt: wees blij met jezelf, ongeacht hoe de buitenwereld over je denkt.

Heb je daar geen lak aan?
Nee, ik moet dat nog steeds leren. Ik peins veel. Ik moet dat minder doen, dat zou echt chill zijn. Daarom hou ik ook zo van snowboarden. Alleen dan gaat mijn verstand op nul en vallen de grenzen weg.

Je hebt een mooi gezinnetje.
Met mijn vriendin Stine heb ik twee dochters: Lana is zes jaar oud en Mila is drie jaar. Ik probeer ze zoveel mogelijk mee naar buiten te nemen, maar op de Spelen zijn ze er niet bij. Net zoals mijn ouders, dat leidt te veel af. Mijn coach en fysio zijn erbij en daarnaast zijn alle snowboarders vrienden van elkaar. In tegenstelling tot andere sporten helpen we elkaar. Er is echt geen haat, snowboarden is een lifestyle. Ik zie mezelf ook niet als een atleet. Vroeger zat ik op tennis. Dat was veel te serieus. Ik moest dit, moest dat, dat is niks voor mij.

Ben je te sturen?
Haha, soms. Mijn coach Garry Greenshields is een van de weinige personen die dat lukt. Ik was 17 toen ik hem tegenkwam. Hij is mijn mentale steun en toeverlaat.

Hoe kijken je ouders tegen je levensstijl aan?
Mijn ouders hebben me altijd gesteund en mijn grote broer Buck is mijn grote voorbeeld. Hij is net zoals ik ook een wereldburger. Hij heeft in Israël gewoond en zit nu in Taiwan. Mijn ouders zijn er niet erg blij mee dat we allebei zijn geïmmigreerd, maar de sterke band blijft. Ik was 16 jaar toen ik Nederland verliet. Het was de bedoeling dat ik een jaartje in Oostenrijk zou blijven, maar ik ben nooit meer teruggegaan.

Ik krijg spontaan hoogtevrees als ik naar deze foto kijk.
Deze foto is vorig jaar genomen tijdens de World Cup Big Air in Milaan. Ik weet nog goed dat ik de eerste keer bovenaan zo’n schans stond. Ik moest toen met een trap naar boven en ik heb een beetje last van hoogtevrees. Nu is er vaak een lift en staar ik voor me uit. Eenmaal op de schans verdwijnt dat gevoel. Raar hè?

Je zegt dat je je geen atleet voelt, hoe kijk je tegen het circus aan zoals de teampresentatie?
Het was een raar gevoel. Je vertegenwoordigt toch je land en dat geeft een bepaalde druk.

Ik hoorde van sommige schaatsers dat het een beetje langdradige dag was.
Schaatsers zijn een beetje verwend, haha. Ik vind niet dat je daarover moet klagen. We hebben het vaak over de aandacht die andere sporten krijgen, iedereen vindt het leuk dat er interesse is voor hun sport. Ik ook, ik vind het een eer dat ik Nederland mag vertegenwoordigen met mijn sport.