Sander Schomaker Sport 10 jan 2018, 14:01

Leestijd: 4 minuten

Qatar? Graag, maar natuurlijk nooit voor het geld!

In de voetbalwereld zijn er maar weinig spelers en trainers die ervoor uit durven komen dat zij puur en alleen vanwege het geld voor een bepaalde club kiezen. Meestal wordt er samen met de zaakwaarnemer een mooi, maar volledig ongeloofwaardig verhaal op papier gezet. Metro zocht vijf gevallen waarbij dit het geval was.

‘Ik wil jonge spelers beter maken’

Wesley Sneijder is nu echt in de nadagen van zijn imposante loopbaan beland. De 33-jarige recordinternational speelde slechts zes maandjes voor het Franse OGC Nice, na zijn overgang van Galatasaray, en tekende deze week voor anderhalf jaar in Qatar bij Al-Gharafa, een club waar hij tot voor kort nog nooit van gehoord had. Bij de presentatie in het land dat het WK 2022 gaat organiseren verklaarde Sneijder dat hij niet voor het geld naar het schatrijke emiraat was gekomen, maar omdat hij de jonge spelers van Al-Gharafa beter wil maken en zelf weer aan voetballen toe wil komen.

‘Ik wil het Oezbeekse voetbal op de kaart zetten’

Als er één opportunist in het voetbal rondloopt, dan is dat de Braziliaan Luiz Felipe Scolari wel. ‘Big Phil’ is momenteel aan zijn 25e klus als trainer bezig. Dat doet hij met veel succes voor een godsvermogen bij het Chinese Guangzhou Evergrande, waarmee hij de Aziatische Champions League won. In 2009 haalde hij de headlines met een opmerkelijke transfer naar het totaal onbekende FC Bunyodkor uit Oezbekistan. Scolari verklaarde dat hij totaal niet voor het geld ging. Dat hij 14 miljoen euro per jaar ging verdienen, was maar bijzaak. „Ik ben hier omdat ik wil helpen het Oezbeekse voetbal op de kaart te zetten”, zei hij dramatisch. Toen ‘Big Phil’ na elf maanden zijn zakken had gevuld, wist hij niet hoe snel hij Oezbekistan moest verlaten. Zijn contract liep nog zes maanden door, maar Scolari stapte op omdat hij ‘de kosten voor de club wilde drukken’ en omdat hij zich ‘zorgen maakte over de schoolcarrière van zijn zoon’. Schaamteloos, maar grotere leugenaars dan ‘Big Phil’ zijn zelfs in de voetballerij dan ook moeilijk te vinden.

‘Er moeten hier een schooltje en een ziekenhuis komen’

Guus Hiddink maakte zich in 2012 belachelijk toen hij werd aangetrokken door het schatrijke Anzhi Makhachkala uit de Russische deelrepubliek Dagestan. Dat ‘Guus Geluk’ voor het geld naar Dagestan afreisde, was voor iedereen duidelijk. En daar was uiteraard niets mis mee. Maar Hiddink verklaarde dat hij de arme mensen in die regio wilde helpen door een schooltje en een ziekenhuis neer te zetten. Na precies één jaartje was Guus gevlogen en de school en het ziekenhuis zijn tot de dag van vandaag niet gebouwd.

‘Als ik mensen blij kan maken, ben ik gelukkig’

De voetballer Ruud Gullit was een geweldenaar, een prachtige, atletische ‘zwarte tulp’ die fans over de hele wereld in vervoering bracht. Van Haarlem tot Milaan en van Eindhoven tot Londen, overal werd zijn naam gescandeerd. Maar als trainer wilde het nooit echt lukken voor Rudi Dil, zoals hij eigenlijk heet. Zijn grootste flop was zijn avontuur bij Terek Grozny in de Russische deelstaat Tsjetsjenië. Gullit liet zich opzichtig voor het karretje spannen van de doodenge Ramzan Kadyrov, de Tsjetsjeense leider en voorzitter van Grozny. Mensenrechtenorganisaties houden Kadyrov, die in het straatarme Grozny altijd trots rondloopt met een horloge van 300.000 euro, verantwoordelijk voor de verdwijning van honderden mensen, martelingen en zware onderdrukking van vrouwen. Dat weerhield Gullit niet om in dienst te treden van deze oorlogsmisdadiger. „Ik ben hier niet voor de politiek, maar voor de sport”, zei Gullit. „Ik wil de mensen hier een lach op hun gezicht brengen. Als ik mensen blij kan maken, ben ik gelukkig.” Het avontuur duurde nog geen zes maanden. Toen stuurde Kadyrov de Nederlander de laan uit vanwege tegenvallende prestaties en omdat Gullit meer tijd aan het nachtleven zou besteden dan aan de club. En dat zou knap op zich een prestatie zijn, want in Grozny was destijds helemaal geen nachtleven.

‘De Chinese cultuur heeft me altijd gefascineerd’

Toen Ezequiel Lavezzi bijna twee jaar geleden een krankzinnig aanbod kreeg van het Chinese Hebei China Fortune, wist de aanvaller van Paris Saint-Germain niet hoe snel hij zijn koffers moest pakken. En gelijk had hij, want wie zou nou nee zeggen tegen een tweejarig contract van 400.000 euro in de week? Heel weinig mensen. Maar uiteraard koos Lavezzi niet voor het geld. Natuurlijk niet! De destijds 30-jarige Argentijn verklaarde met droge ogen dat de overgang naar het volslagen onbekende Hebei CF ‘een belangrijke stap in zijn carrière was. „De Chinese cultuur heeft me altijd gefascineerd en ik zie dit als een interessante uitdaging.”