Johan van Boven Sport 28 okt 2017, 18:44

Leestijd: 3 minuten

Feyenoord van kampioensroes naar crisissfeer

Feyenoord blijft maar met zichzelf worstelen. Zaterdagavond kwamen de Rotterdammers niet verder dan een 1-1 gelijkspel tegen Roda JC. Dat betekent dat de landskampioen slechts de helft van de tien eerste wedstrijden van dit seizoen heeft omgezet in winst.

Met een flink portie Rotterdams cynisme zou je kunnen zeggen dat het al weer achttien jaar geleden lijkt dat Feyenoord voor het laatst kampioen werd. Slechts vijf maanden terug werd er een uitzinnig feest gevierd op de Coolsingel, maar het huidige elftal van Giovanni van Bronckhorst doet op geen enkele manier denken aan de selectie die vorig seizoen de titel binnensleepte. Er is een chronisch gebrek aan een zevental zaken:

Geen leider

Hij heeft de aanvoerdersband om zijn arm en bepaald het ritme op het middenveld, maar Karim El Ahmadi is niet de leider die hij zou moeten zijn. In zijn karakter zit nu eenmaal een bepaalde vorm van bescheidenheid opgesloten. Dat siert hem vaak, maar als echte captain van een Nederlandse topclub heb je soms meer nodig om het complete team op sleeptouw te kunnen nemen. Zowel op het veld als in de kleedkamer.

Geen teamspirit

Het is bijna niet te tellen hoe vaak Kevin Diks dit seizoen al door teamgenoten verbaal met de grond gelijk is gemaakt. In veel gevallen was dat terecht, daar niet van, maar vorig seizoen pepten de Feyenoorders elkaar vooral op als het even niet liep. Ze gingen voor elkaar door het voor, omdat ze wisten dat ze elkaar stuk voor stuk (ook de wisselspelers) nodig hadden. Dirk Kuyt vormde daarbij het cement tussen de rood-witte stenen.

Geen vastigheid

Feyenoord had vorig voetbaljaar het voordeel dat de groep van het seizoen daarvoor, waarin de KNVB-beker werd gewonnen, grotendeels intact bleef. Van Bronckhorst hoefde in de voorbereiding nauwelijks aan vastigheden te werken, want die zaten er nog steeds ingebakken. Maar door het vertrek van Terence Kongolo, Rick Karsdorp, Eljero Elia en Kuyt moest een groot aantal verse krachten worden ingepast. Zoiets gaan altijd ten koste van vastigheid en automatismen.

Geen flair

In een vroeg stadium durfde Elia het al te roepen: wij worden kampioen. Er werd hier en daar lacherig over gedaan, maar de linksbuiten liet binnen de lijnen zien dat hij meer had dan alleen een grote mond. Neem alleen al de manier waarop hij Santiago Arias dolde in de kraker tegen PSV. Dat soort kampioensflair mist Feyenoord momenteel. Onzekerheid voert de boventoon, zo bewezen bijvoorbeeld Kevin Diks en Jeremiah St. Juste zaterdagavond maar weer eens. Hun manier van opbouwen miste elke manier van durf.

Geen thuisvoordeel

Wie het lijstje ziet, gelooft het eigenlijk niet. Want hoe kan NAC Breda in vredesnaam met 0-2 winnen in De Kuip, dat toch echt een bijna onneembare vesting was. En hoe kan het dat een ploeg als PEC Zwolle de regerend landskampioen in Rotterdam-Zuid op 0-0 houdt? Na de ook al zo pijnlijke 1-4 nederlaag tegen Ajax scandeerde het publiek ‘schaam je kapot!’ en dat zegt genoeg over de status van dit Feyenoord in eigen huis.

Geen geluk

Vorig seizoen leek elke bal nèt goed te vallen voor Feyenoord, maar nu lijkt juist alles mis te gaan. Denk alleen al aan het aantal blessures waar Van Bronckhorst mee te kampen heeft. Alleen al de rotsen in de branding, Eric Botteghin en Jan-Arie van der Heijden, vormen een groot gemis. Hun vervangers Renato Tapia en Sven van Beek zitten ook in de lappenmand, dus moet Feyenoord het centraal doen met Diks en St. Juste. Dat is een wel heel groot kwaliteitsverschil met vorig seizoen.

Geen punten

Dat alles resulteert in het feit dat Feyenoord dit seizoen slechts de helft van de tien wedstrijden heeft gewonnen. Dan kun je als titelhouder gerust spreken van een crisis.