Jeroen Haverkort Sport 1 sep 2017, 12:20

Leestijd: 4 minuten

Metro krijgt een MMA-clinic van Alistair Overeem

Als kleine jongen oefende ik eindeloos op mijn handtekening, droomde ervan om profvoetballer te worden of een virtuoze gitarist die ellenlange solo’s uit zijn instrument perste. Én ik had ook een korte periode dat ik serieus op een vechtsport wilde gaan. Het is er echter nooit van gekomen. Maar net zoals ik aandachtig werkte aan een perfecte krabbel en dagdroomde over mijn winnende treffer in een WK-finale, dacht ik ook veelvuldig na over mijn bijnaam als vechter en wat mijn opkomstmuziek zou zijn.

‘The Sandman’

Die laatste hersenspinsel uit mijn jeugd kwam weer bovendrijven toen ik een uitnodiging kreeg van de UFC: of ik een MMA-clinic wilde volgen van niemand minder dan Alistair ‘The Reem’ Overeem in de Vondelgym in Amsterdam? Tuurlijk! Ineens was ik weer ‘The Sandman’ (als punchline had ik ‘I will put you to sleep’) en hoorde ik in mijn hoofd het intro van ‘Enter Sandman’ van Metallica. Zou er toch nog een toekomst voor mij zijn als prijsvechter?

Aangekomen in de gym valt het me op dat ik, op zijn zachtst gezegd, niet de fitste van het stel ben. Samen met mij zijn er nog acht andere journalisten uitgenodigd om deel te nemen aan de clinic, plus acht jongens van de sportschool. Met zijn zestienen staan we op de mat. Overeem heet ons welkom, samen met UFC-lichtgewicht Michael Johnson gaat hij de clinic verzorgen. Na het inleidende praatje zegt Overeem: „Zoek maar een sparringpartner.”

Interessante match

Ik kijk vertwijfeld rond. Om me heen zie ik dat er al snel paartjes gevormd worden. Ik voel me als een jongetje dat met gym als laatste wordt gekozen, totdat ik ‘Kom maar op Mr. Metro’ hoor. Ook geen slechte stagename overigens. Caroline van Women’s Health durft het wel aan om met mij te sparren. Voorafgaand aan de clinic spraken we elkaar al even. Ze bokst twee keer in de week en ongetwijfeld doet ze ook nog wel wat andere sporten. Ze ziet er in ieder geval afgetraind uit. Een echte fitgirl versus een kalende veertiger met een buikje. Een interessante match…

We beginnen met wat stoten. Eerst een makkelijke combinatie: drie keer achter elkaar een serie links-rechts. Mijn sparringpartner houdt haar handen op en ik moet erop slaan. Klinkt makkelijk, is het natuurlijk ook, maar al snel komt Johnson naar me toe en zegt dat ik verkeerd sta. Mijn rechterbeen moet wat naar voren, dan gaat het beter volgens hem. Al snel worden de combi’s uitgebreider en moeilijker. „Jeetje, mijn hersens kunnen die hoeveelheid informatie niet aan”, hoor ik iemand naast me zeggen.

Ongemakkelijk

Na nog wat andere combi’s is het de bedoeling dat we elkaar bij de nek pakken, omlaag trekken en vervolgens elkaar bestoken met een knietje. Ik voel me wat ongemakkelijk. Hoe pak je in vredesnaam een onbekend meisje bij haar nek en geeft haar vervolgens een knietje? Andersom is het ook heel natuurlijk om in elkaar te duiken als jij degene bent die het knietje moet ontvangen. Je wilt immers je gezicht beschermen. Maar dat is dus niet goed. „Wil je soms je neus breken?”, vraagt Overeem zich af. „Train realistisch.”

Na een tijdje gaat het ongemakkelijke eraf, behalve bij het worstelen. Johnson doet een bepaalde techniek voor waarbij je knielt met je rechterknie, je het been van je opponent vastpakt, je linkervoet naar voren doet en dan tegen de klok in moet draaien om zo je tegenstander tegen de mat te werken. Iedereen pakt benen vast, draait om elkaar heen en af en toe hoor je een doffe dreun door de gym als iemand op de mat valt. „Dat wil ik ook horen”, zegt Caroline. „Je moet wel tegen de vlakte gaan, maar het moet geen weggevertje zijn.”

Moe

Ze pakt mijn been vast, ik wankel, maar 90 kilo krijg je niet snel tegen de vlakte. Andersom lukt het mij ook niet. Naast kracht, moet je ook snelheid en een bepaalde souplesse hebben om iemand tegen de mat te gooien. Het ziet er zo makkelijk uit als je Overeem en Johnson aan het werk ziet, maar de praktijk is anders.

Na een uur zweten is de clinic voorbij en hoewel we alleen de basics hebben getraind ben ik erachter dat MMA zeer complex is: de verschillende combinaties van stoten en trappen, het worstelen, het voetenwerk, je dekking. En dat alles moet op kracht, souplesse en snelheid gebeuren. Het is een scala aan aspecten waar je rekening mee moet houden, anders ben je gezien. Een vechter is aan mij niet verloren gegaan, dat is duidelijk. Moe ga ik naar huis. ‘The Sandman’ gaat vroeg slapen.