Johan van Boven Sport 11 sep 2017, 06:20

Leestijd: 7 minuten

Jack Plooij: Ik hang nu minder de clown uit

In een tandartsenpraktijk in Spijkenisse klappert Jack Plooij een paar keer met zijn boven- en ondertanden op elkaar. Klak, klak, klak, klak, klak. De Formule 1-reporter doet patiënten na die hij aan een compleet nieuw gebit heeft geholpen. Want in de eerste plaats is hij tandarts; het werk voor Ziggo doet hij ernaast.

De 56-jarige implantoloog praat over het vak waarvoor hij heeft doorgeleerd bijna nog sneller dan over autoracen. Hij doet het al dertig jaar, maar Plooij vindt het alsmaar leuker worden. Vooral vanwege de razendsnelle ontwikkeling van de tandheelkundetechniek. „We hebben nu toch iets bedacht! We kunnen in één dag iemand nieuwe tanden geven. Hij of zij komt ’s morgens binnen, neemt afscheid van het kunstgebit en als de narcose is uitgewerkt zit er een heel nieuw stel tanden in. Daar waren wij vroeger maanden mee bezig. Ze moeten er wel aardig voor sparen, want zo’n ingreep is niet heel goedkoop. Maar ze zijn zo ontzettend blij. Dan klapperen ze met hun tanden, omdat ze dat geluid jaren niet hebben gehoord. Als ze een beetje zijn bijgekomen krijgen ze gelijk een appel van mij. Hap! Dat is het mooiste feestje dat er voor mij is als tandarts. Bijna nog mooier dan… Nou, hoewel…”

Je wilde iets zeggen over Max Verstappen die vorig seizoen de Grand Prix van Spanje won?
Ja, potverdikkie, Barcelona! Dat was ook wel heel mooi hoor. Maar in een tandartsenpraktijk heb ik invloed op de gang van zaken, op een circuit niet. Ik ben degene die de implantaten erin schroeft, ik ben degene die de appel geeft. Dat geeft zo ongelooflijk veel voldoening. Daar kan de Formule 1 eigenlijk niet aan tippen. Maar een overwinning van Max zorgt ook voor kippenvel.

Was je net zo emotioneel als commentator Olav Mol?
Absoluut. Ik hoorde het commentaar van Olav in mijn oortje en ik ging daar helemaal in mee. Tranen. En ik dacht meteen: het Wilhelmus, we krijgen straks het Wilhelmus te horen! Daarna moest ik het eerste interview met Max afnemen. Hij kwam onder luid applaus richting alle verslaggevers lopen en toen schoot ik in de stress. Wat moet ik doen? Een high-five geven? Een knuffel aan hem uitdelen? Want ik ken dat ventje van kleins af aan in zijn kartje, hè? Wat moet ik doen? Ga ik ook joheee schreeuwen? Eh, nee. Ik deed het niet. Hij kwam op me af en het enige dat ik zei was: gefeliciteerd, top gedaan.

Was dat moeilijk voor je?
Ja, want het liefst had ik hem even stevig vastgepakt.

Waarom deed je dat niet?
Ik maakte in mijn hoofd de afweging dat dat te close zou worden. Daar zou iedereen weer iets van vinden. Ik dacht aan hoe de fans thuis op de bank zaten en wat zij wilden zien. Dat was niet dat ik daar sta te ‘kwallen’ met Max Verstappen. Ik wilde hem op een authentieke manier laten vertellen hoe hij zich voelde. Ik wist ook wel dat hij niet zou gaan springen en juichen.

Later heb je hem wel die knuffel gegeven?
Ja, tuurlijk. We hebben die avond zijn overwinning uitgebreid gevierd. Zo’n moment maak ik nooit meer mee. Wat een heerlijk moment.

Veelgehoorde kritiek op jouw interviews met Verstappen is dat je juist zo close met hem bent. Dat je daardoor niet kritisch kan zijn.
Ik heb genoeg vervelende dingen aan hem gevraagd. Bijvoorbeeld hoe lang hij het nog volhoudt bij Red Bull met al die problemen met zijn auto. Ook hierin probeer ik me te verplaatsen in het hoofd van de fans: wat willen zij nu weten van Max, of van Kimi of van Lewis of van welke coureur dan ook. Felipe Massa was na de laatste race boos op mij, omdat ik zei dat het zijn schuld was dat Max een lekke band kreeg.

Is het makkelijker om de andere coureurs kritisch te benaderen dan Verstappen?
Nee, vind ik niet.

Verstappen zei na de GP van Canada dat Vettel maar eerder had moeten remmen, toen hij hem raakte. Jij reageerde met: Dat zijn de antwoorden die wij graag horen, bedankt! En daarna ging het interview weer verder. Is dat niet een beetje gek om hem op die manier te bedanken?
Ik dacht dat hij heel oppervlakkig op die situatie zou reageren, maar dat was dus niet het geval. Ik was heel blij dat hij zei wat hij dacht en voelde. Hij is pas 19 jaar oud he? Max is een jong ventje!

Neem je hem weleens in bescherming?
Nee.

Ben je meer fan dan reporter?
Ik hou van de sport en niet van een specifieke rijder. Ik ben fan van Formule 1, maar zodra ik de microfoon van Ziggo in mijn handen neem, ben ik reporter. Daar krijg ik voor betaald.

Met welke kritiek heb je iets gedaan?
Dat ik iets minder grappig moest zijn. Zo sta ik in het leven: ik wil overal het positieve uit halen en mooie grappen maken, daar hou ik van. Maar op tv mocht ik wel iets minder de clown uithangen. Die kritiek trek ik me zeker aan. Het hoeft niet altijd leuk en gezellig te zijn. Ik ken die gasten allemaal privé, dus was het makkelijk om even een high-five te geven en te vragen hoe het met iemands vrouw was. Dat soort dingen zijn steeds meer naar de achtergrond verdwenen.

Ben je een vriend van Verstappen?
Nee, mijn zoon is bevriend met Max. Zij hebben samen gekart. Zo is het eigenlijk allemaal begonnen. Ik stond langs de kartbaan met een bekertje gore koffie, naast mij stond Jos Verstappen, daarnaast papa Hamilton en daarnaast papa Button. Mijn zoon was zeg maar Jupiler League en de andere zoontjes Champions League. Daarom ken ik die gasten allemaal. Ik heb Lewis Hamilton als klein jochie al een high-five gegeven, toen hij kartwedstrijden won.

Vind je het jammer dat jouw zoon nooit de Champions League van het autoracen heeft bereikt?
Hij was als 4-jarig jochie heel erg ziek. Zijn hele buik was ontstoken, waardoor Michael acuut geopereerd moest worden. We waren hem bijna kwijt, zijn leven hing aan een zijden draadje. Het ging elke dag slechter, want ze konden geen goede antibiotica vinden. We waren hem aan het verliezen. Gelukkig kwam een vriend van mij uit de medische wereld langs en die riep gelijk dat hij de verkeerde antibiotica kreeg toegediend. Hup, wisselen! Daarna werd hij weer beter, hatsekiedee. Maar hij kon amper meer lopen, hij lag alleen maar in bed. Om hem sterker te maken zijn we weer met hem gaan karten. In het begin ging dat alleen maar fout en moest hij janken als hij wéér van de baan werd gereden. Maar op een gegeven moment ging het beter en won hij zelfs races en kreeg hij de kans om Europees kampioen te worden. Toen werd het een klerelijer, zoals we wilden. Hij kreeg weer praatjes dat hij iedereen wel van de baan zou rijden.

Waarom heeft hij het niet zover geschopt als Max?
Op een gegeven moment moesten we 60.000 euro inbrengen om in een bepaalde kartklasse te mogen rijden. Dan moet je wel heel veel geld verdienen als je dat netto wil overhouden op je rekening. Dus toen stopten we ermee. Vond hij prima. Hij is nu 24 jaar en werkt bij Heineken en begeeft zich in de wereld van de Champions League en de Formule 1. We komen elkaar vaak tegen, dus we hebben het succes van Max in Spanje samen gevierd. Hij is totaal niet jaloers op Max, maar juist heel trots. En ik op mijn zoon, want ik denk soms terug aan toen we hem bijna kwijt waren. Nu zitten we samen bovenop de Formule 1, fantastisch!

Nu nog samen Verstappen wereldkampioen zien worden.
Volgend seizoen zit ik 25 jaar in het racevak, dan zou het mooi zijn als Max de beste van de wereld is maar dat gaat volgend jaar nog niet lukken of er moet een wonder gebeuren. Het wordt nog een hele klus om de rust te bewaren bij Red Bull. Het komt vanzelf, maar niet bij dit team.

Mercedes of Ferrari?
Mercedes. Max past beter bij dat merk. En bij Ferrari is het een chaos, daar wil je niet tussen lopen.