Johan van Boven Sport 28 aug 2017, 05:15

Leestijd: 7 minuten

Robin de Kruijf had in Turkije last van stalkers

Om ze beter te leren kennen duikt Metro met sporters in hun Instagramarchief. Vandaag vertelt volleybalster Robin de Kruijf over sexy fotoshoots, haar ‘penvriend’ en fans die net een stapje te ver gaan.

Op 29 april 2013 debuteerde je op Instagram met deze foto. Wat moet het in hemelsnaam voorstellen?
Mijn toenmalige vriendje had een schilderij van een kont aan de muur hangen en ik vond het wel een artistiek begin van mijn carrière op Instagram, haha. Het is grappig om te zien hoe Instagram zich heeft ontwikkeld. In het begin zag je vooral foto’s van eten en wat er verder om je heen gebeurde. Nu is het meer op de persoon zelf gericht, vooral in de vorm van selfies. Het is voor mij een mooie manier om met fans te communiceren en om bekenden op de hoogte te houden over wanneer wij wedstrijden spelen enzo. Mijn moeder zegt altijd dat ze aan foto’s en vooral filmpjes kan zien of ik lekker in mijn vel zit of niet. Het aantal volgers is de laatste jaren explosief gegroeid, vooral ook omdat ik in Turkije heb gespeeld en nu in Italië. De supporters zo ongelooflijk fanatiek. Nadat we met Imoco Volley de strijd om het Italiaans kampioenschap verloren, moest ík jonge meiden troosten en zeggen dat er in de wereld ergere dingen zijn.

Wat zie je als je naar deze foto kijkt?
Wat ben ik daar nog jong! Dit was tijdens mijn eerste periode in Italië, bij River Volley Piacenza in het seizoen 2013/2014. Ik kwam van Dresdner SC en kwam pas net kijken. Er was mij verteld dat ik in het eerste jaar nauwelijks aan spelen zou toekomen, maar ik kon gelijk vol aan de bak. Het ging onwijs goed. Lise Van Hecke uit België was mijn teamgenoot en het klikte heel goed met haar. We zijn in die periode heel veel op stap geweest. Ik had het idee dat ik bepaalde dingen moest inhalen, omdat ik altijd alleen maar met volleybal ben bezig geweest. In mijn jeugd ging ik echt nooit uit. Ik had er ook niet echt behoefte aan, maar in Italië dacht ik: wow, dit is een mooi leven. Het was 45 minuten rijden naar Milaan, dus daar gingen we vaak naartoe. Toen had ik ook nog de energie om daarvan te herstellen en tijdens de training weer te knallen. Sterker nog, ik heb mijn beste trainingen gehad nadat ik de avond ervoor behoorlijk dronken was geweest. Nu heb ik nog maar af en toe dat ik zin heb om te gaan dansen, maar het hóeft niet meer zo nodig. Daarom is het goed dat ik die losbandige periode heb gehad.

Hier koken jullie op Papendal jullie eigen kerstdiner. Jullie doen echt altijd achterlijk he?
Nou, altijd… Het zijn natuurlijk momentopnames. Urenlang gebeurt er niets, maar als er dan iets leuks voorvalt, zetten we het op Instagram. Mensen vragen zich dan inderdaad af of het 24 uur per dag er zo aan toe gaat. Dat is dus niet het geval, maar we houden wel van grappen en grollen. We kennen elkaar na al die jaren zo goed dat we bij elkaar totaal geen schaamte meer hebben. Bij mijn club ben ik veel rustiger dan bij Oranje. Het klopt dat onze grappige filmpjes een rol hebben gespeeld bij onze populariteit, maar het is niet zo dat we een dansje instuderen omdat we denken dat dat scoort. Alles gebeurt spontaan.

Kreeg je deze tekening van een fan?
Als we een toernooi spelen in een land waar veel media-aandacht is, krijg ik veel meer berichten op social en geschreven brieven. In Azië krijgen we vaak cadeautjes. Sommige staan in mijn appartement maar de meeste liggen in een doos. Misschien leuk voor later. Soms krijg ik ook weleens huwelijksaanzoeken of de vraag hoe groot mijn handen en voeten zijn, omdat dat een fetish is van die mannen. Of ze sturen dat ze mij graag een voetmassage willen geven. Daar lach ik om en verwijder het.

Gaat het nooit verder dan berichtjes?
In Turkije ben ik een keer in de supermarkt achtervolgd door een man, die daarna heel veel berichten begon te sturen en ook in de sporthal opdook. Op een gegeven moment ging hij op de tribune naast mijn ouders zitten. Dat was echt heel vervelend. Hij kwam zo ongelooflijk dichtbij zonder zijn grens te kennen. Daar was ik echt klaar mee. Hij bleef sturen dat hij van mij hield en dat ik de beste was. En hij gaf zijn nummer, zodat we een keer zouden kunnen afspreken en vrienden konden worden. Pas toen ik uit Turkije wegging, is het opgehouden. Heel soms krijg ik nog wel een berichtje van hem met de vraag hoe het met mij gaat en wanneer ik terugkom naar Turkije. In diezelfde periode stond ik in een bar met iemand te praten en toen ik later een taxi naar mijn vriend had gepakt, stapte hij ineens uit een andere taxi. Hij wilde ‘gewoon even met me praten’. Toen heb ik wel even staan schreeuwen dat hij mij met rust moest laten.

Volgens het bijschrijft van deze foto mogen we je ook Johan Cruijff noemen?
Vroeger werd ik altijd door mijn vader uitgelachen omdat ik geen balgevoel had. Daarom ging ik op jazzballet en paardrijden. Toen ik eenmaal op volleybal ging, kreeg ik steeds meer balgevoel. In Turkije bij Vakifbank hielden we tijdens de warming-up vaak een balletje hoog en dit is het mooiste shot, haha. Honderd keer lukte wel. Als klein meisje was ik altijd trots dat ik dezelfde achternaam had als Johan Cruijff, wat natuurlijk onzin is. Terwijl mensen soms serieus vragen of ik familie van hem ben.

Deze foto nam je tijdens de sluitingsceremonie van de Olympische Spelen in Rio. Hoe zwaar was het daarna?
Heel veel meiden hebben het een half jaar of zelfs een heel seizoen moeilijk gehad. De Spelen zijn het hoogste dat je kunt bereiken en ineens waren die achter de rug. Waar doe je het dan nog voor? Zelf had ik daar totaal geen last van. Ik wilde juist bij mijn club laten zien waarom ik op de Olympische Spelen thuishoor. Leuk hoor, die vierde plek, maar we kopen er niets voor. Wél een medaille winnen is het volgende doel.

Hier poseer je als een model. Heb je ambities in die richting?
Dit was voor een volleybalposter die rond kerst wordt verkocht, dat doen veel clubs. Ik vind het op zijn tijd leuk om te doen. Maar ik zal het nooit meer doen zoals ik een paar jaar geleden in Helden stond. Ik werd gevraagd voor de rubriek waarin sporters zich letterlijk blootgeven. Van tevoren zei ik tegen iedereen dat ik niet helemaal naakt zou gaan en ik mocht van Helden mijn grenzen aangeven. Maar toen ik eenmaal bij de fotograaf was, vond ik zijn idee best mooi. Ineens dacht ik: de rubriek heeft met bloot te maken, dan ga ik niet als een mietje in mijn bh rondlopen. Ik liep blij en tevreden naar buiten, maar toen besefte ik ineens wat ik had gedaan. Ik had niet gedacht dat het zo zou ontploffen qua reacties, dat was even schrikken. De fotograaf had de foto’s tegen de afspraken in ook op zijn eigen website gezet. Toen had ik echt heel veel spijt. Maar inmiddels doet het me niets meer. Tja, wat is nou een stel borsten? Maar de Playboy hoeft me niet te bellen, want ik wil er niet om bekend staan dat ik alleen maar sexy fotoshoots doe.

Dit is een selfie met je Braziliaanse vriend, die ook nog eens in Brazilië volleybalt. Is het niet vreselijk lastig om zo’n relatie te onderhouden?
Ja! Ik zie hem nu wel heel weinig. Hij speelt in Rio de Janeiro, waar het vijf uur vroeger is. Nu de kwalificatie voor het WK erop zit, vlieg ik naar Brazilië om twee dagen bij hem te zijn. Daarna zien we elkaar weer maanden niet, daarom noem ik hem altijd mijn penvriend. Toen we voor de Grand Prix in China zaten, was het tijdsverschil zelfs elf uur en hij was continu onderweg met zijn team. Daarom gaat het met ups en downs. Als we een keertje de tijd hebben om wat langer met elkaar te praten, maakt dat het voor mij weer goed. Het is het vooralsnog allemaal waard om er energie in te stoppen.