Sander Schomaker Sport 17 okt 2016, 12:23

Leestijd: 3 minuten

WK-finale 2010: grote nachtmerrie voor Howard Webb

De WK-finale van 2010 in Johannesburg werd niet alleen voor het Nederlands elftal een dramatische avond. Oranje verloor in een spijkerhard duel van Spanje door een treffer in de 116e minuut van Andrés Iniesta. In zijn biografie The Man in the Middle beschrijft de toenmalige scheidsrechter Howard Webb hoe de WK-finale, die het hoogtepunt in zijn carrière had moeten worden, uitdraaide op een nachtmerrie.

„Na twee minuten was er al een heel harde tackle van Robin van Persie op Sergio Busquets”, schrijft Webb. „Ik sprak hem erop aan. Ik kende hem wel uit zijn Arsenal-tijd en vond hem een oprechte jongen waar je makkelijk mee om kon gaan. Maar die avond was zijn houding duidelijk anders. Er kwam geen excuus, hij was totaal afwezig. O jee, werk aan de winkel, dacht ik.”

Karatetrap

Na ruim 20 minuten spelen had Webb al vier keer geel getrokken (Van Persie, Carlos Puyol, Mark van Bommel en Sergio Ramos). „Ik dacht het eerst nog wel onder controle te hebben. Maar vergeet het maar. Shit, dacht ik. Dit gaat niet volgens plan.” En toen moest de karatetrap van Nigel de Jong op de borstkas van Xabi Alonso nog komen.

„Ik stond een kleine 10 meter achter Alonso, dus ik zag niet precies hoe De Jong hem had geraakt. Volgens mij was hij te laat en was het een roekeloze tackle. Ik besloot tot een gele kaart. Niemand van mijn team sprak mij in mijn oortje tegen.”

Rood

„Met mijn hand op mijn hart: een rode kaart is nooit bij mij opgekomen. Ik was op dat moment overtuigd van geel en niet geïntimideerd of onder druk gezet door de FIFA. Toen de Spanjaarden furieus reageerden, dacht ik dat het was omdat ik geen voordeel had gegeven.”

Nachtmerrie

In de rust hoorde Webb van zijn assistent, die de berichten op zijn telefoon in de kleedkamer checkte, dat hij er naast had gezeten. „Ik was volkomen ontdaan. Het leek erop dat ik een rode kaart had gemist in een WK-finale. Wat een verschrikkelijke nachtmerrie.”

Moed inspreken

Na de rust kwam Webb „met een bonzend hoofd en een bonzend hart” het veld weer op. „De tackles bleven vliegen en ik bleef maar gele kaarten uitdelen.” Herhaaldelijk moest hij zichzelf moed inspreken, zo schrijft hij. Na 90 minuten stond de teller op negen gele kaarten en het scorebord op 0-0.

Wankelen

In de 109e minuut stuurde Webb John Heitinga van het veld na diens tweede gele kaart. „Op dat moment begon ik te wankelen, zowel emotioneel als fysiek. Ik was uitgeput. Ik had nog nooit zo’n wedstrijd meegemaakt.”

Van Marwijk

Webb ging al uit van strafschoppen, toen in de 116e minuut Andrés Iniesta toesloeg. Na 120 minuten is het gedaan in Johannesburg. Spanje is wereldkampioen. „Ik werd meteen omsingeld door woedende Nederlandse spelers. Ook hun coach Bert van Marwijk stampte kwaad vanuit zijn dugout naar me toe. Hij schreeuwde: ‘jij hebt zo gefloten omdat Spanje over je heeft geklaagd in de eerste wedstrijd!’ Dat verbaasde me, ik had dat nog niet eerder gehoord.”

Teleurstelling

„Ik heb geprobeerd het Nederlandse team tevreden te stellen, maar besefte snel dat het zinloos was. Ze hadden net de WK-finale verloren en ik kon niks doen om hun teleurstelling weg te nemen.”