Rens Oving Sport 11 aug 2016, 08:47

Leestijd: 2 minuten

Yusra (18) zwom voor haar leven, gaat nu voor goud

Toen Yusra Mardini, amper 17 jaar oud, in het koude water van de Middellandse Zee lag, kon ze niets anders dan zwemmen voor het leven.

De motor van het rubberbootje dat de Syrische Yusra, haar zus Sarah en nog een twintigtal andere vluchtelingen van Izmir naar Griekenland moest brengen, was uitgevallen. Yusra, een groot zwemtalent, was samen met haar grote zus een van de weinigen aan boord die kon zwemmen. Ze aarzelde geen moment, sprong in het water en begon te zwemmen. De boot aan een touw in haar hand meetrekkend.

Dat Yusra goed kon zwemmen, wist ze zelf ook wel. Als 14-jarige had ze al meegedaan aan de wereldkampioenschappen korte baan in Istanbul. Maar haar talent werd bijna gebroken door de oorlog in haar thuisland. Nadat haar ouderlijk huis in Damascus werd verwoest, besloot ze, samen met haar oudere zus, in augustus 2015 het land te verlaten.

Een paar weken later lagen ze samen bijna vier uur lang in het koude water van de Middellandse Zee. Gebroken en onderkoeld wisten ze Lesbos te bereiken. Daar zetten ze samen hun reis voort naar het noorden. Een reis die Yusra uiteindelijk naar Rio de Janeiro bracht.

Droom die uitkomt

„Een droom die uitkomt”, noemt Yusra, inmiddels 18, haar deelname op een persconferentie in Rio. Samen met negen andere vluchtelingen vormt ze het Refugee Olympic Team. Ze beschouwt het als een eer. „We spreken niet dezelfde taal, we komen niet uit hetzelfde land, maar de olympische vlag brengt ons samen. We komen nu uit namens de 16 miljoen vluchtelingen over heel de wereld.”

7 members of the team are discovering the Marvelous City for the first time! 😍 #RefugeeOlympicTeam pic.twitter.com/lycJ5NqwHV

— Refugee Olympic Team (@RefugeesOlympic) July 30, 2016

Het is voor het eerst dat vluchtelingen in een eigen team meedoen aan de Spelen. Volgens IOC-voorzitter Thomas Bach vormen ze een baken van hoop voor vluchtelingen over de hele wereld.

En Yusra? Die wil vooral presteren, al denkt ze soms nog weleens terug aan die nacht dat ze zwom voor haar leven. „Maar niet op een slecht manier. Ik herinner me dat ik zonder zwemmen niet meer in leven zou zijn. Het is juist een positieve herinnering.”