Jeroen Haverkort Sport 7 jul 2016, 05:20

Leestijd: 4 minuten

De doodsbange uren van Antoine en Maud Griezmann

De halve finale op het EK tussen Duitsland-Frankrijk van vanavond is naast een schitterend affiche ook een duel met een inktzwarte rand. Het is namelijk voor het eerst sinds de tragische avond van 13 november 2015 dat de twee voetbalgrootmachten weer tegenover elkaar staan. Zeker bij de familie van de Franse spits Antoine Griezmann zullen de gedachten voorafgaand aan en tijdens de wedstrijd geregeld teruggaan naar de dramatische gebeurtenissen van zo’n acht maanden geleden.

Nachtmerrie

De zus van Antoine Griezmann is op die fatale avond in de Bataclan waar The Eagles of Death Metal optreden. Haar broer speelt een paar honderd meter verderop in het Stade de France een vriendschappelijke wedstrijd tegen Duitsland. Wat een leuke avond vol sport en muziek moet worden, eindigt in een nachtmerrie. Terroristen openen het vuur op terrasjes in het centrum van Parijs, laten buiten het Stade de France twee bommen afgaan en openen het vuur op de concertgangers in de Bataclan. Er vallen 130 doden, waarvan 90 in de Bataclan. Het is de grootste terreuraanslag ooit op Franse bodem.

Maud Griezmann staat samen met haar vriend Simon Digoul rechts vooraan het podium als de terroristen de kleine concerthal binnenstormen en beginnen te schieten op alles wat beweegt. „Ik dacht eerst dat het een grap was, een onderdeel van de show”, blikt ze in de New York Times op de dramatische gebeurtenissen terug. „Maar toen hoorden we het geschreeuw.”

Knijpen

Samen met een onbekende vrouw laten Maud en Simon zich op de grond vallen. „Ik durfde me niet te bewegen. Als je bewoog, zoals een man naast me deed, schoten ze je dood.” Roerloos, met haar ogen dichtgeknepen ligt ze met haar wang op de harde vloer van de concertzaal. Met haar vriend en de onbekende vrouw vormt ze een keten, ze houden elkaars handen vast en knijpen elkaar om zo de ander te laten weten dat ze nog steeds leven. Maud knijpt in de hand van de vrouw, die vervolgens Simon knijpt, Simon knijpt Maud weer, dit gaat zo’n anderhalf uur lang door.

Verderop, in het Stade de France, staat Antoine doodsangsten uit. „In eerste instantie hadden we geen idee wat er aan de hand was”, blikt hij later in de Franse pers terug op die inktzwarte avond. „De mensen die de wedstrijd volgden op televisie kregen informatie en beelden te zien, op het veld hadden we geen idee. Toen ik de eerste knal hoorde, wist ik wel dat het geen normaal vuurwerk was. Maar wat het wel was, wist ik ook niet.”

Duister

Ondertussen wordt de Franse president François Hollande in veiligheid gebracht, een helikopter plukt hem uit het stadion. Via de grote beeldschermen boven het veld komt mondjesmaat steeds meer informatie binnen over wat er allemaal gebeurt. Griezmann is net zoals veel spelers dan al in de kleedkamer. Sommige Duitsers tasten helemaal in het duister. De Franse teksten op de schermen worden niet opgemerkt. Zo neemt de Duitse doelman Manuel Neuer eerst nog afscheid van de Duitse fans die op de tribune zitten, alvorens hij richting de catacomben loopt.

In de kleedkamer wordt het de spelers langzaamaan duidelijk wat er allemaal aan de hand is. De Fransen proberen familieleden en vrienden te bereiken. Antoine krijgt na drie uur, die ellenlang duren, eindelijk te horen dat zijn zus ongedeerd de Bataclan heeft verlaten. Zijn ploegmaat Lassana Diarra is minder fortuinlijk, hij hoort dat zijn neef is omgekomen tijdens de aanslagen.

Taxichauffeur

Een week na de aanslagen praten broer en zus bij in Madrid, de woonplaats van Antoine. Maud herinnert zich vooral de kleine details. Zo vertelt ze haar broer dat een taxichauffeur moeilijk deed om haar en Simon naar huis te brengen, omdat hij bang was dat de met bloed besmeurde vrouw zijn bekleding vuil zou maken. Broer en zus besluiten om niet in therapie te gaan, het gebeuren achter zich te laten.

„Helaas zal dat nooit helemaal lukken”, geeft Maud toe in het interview met de NYT. „Het zijn de kleine dingen die mijn hart soms doen overslaan. Plotseling geschreeuw, het geluid van voetstappen. Laatst was ik in de supermarkt en toen schrok ik van een spelend jongetje dat plotseling langs me heen rende.”

Toch zit de hele familie Griezmann vanavond op de tribune. „Frankrijk gaat winnen en bij de finale zijn we er ook bij. Het maakt ons niks uit dat die in het Stade de France wordt gespeeld.”