Johan van Boven Sport 28 jan 2016, 07:05

Leestijd: 3 minuten

Elvis Manu: Naar Brighton gaan was verkeerde keuze

Schreeuwende, juichende en zelfs huilende fans. De Kuip schudde heen en weer van vreugde. Ook de spelers op het veld werden gek, onder wie natuurlijk doelpuntenmaker Elvis Manu. Ver in blessuretijd had hij de 4-3 tegen Zorya Luhansk voor zijn rekening genomen, waarna hij zijn shirt uittrok en uitgebreid feestvierde met de supporters.

Onlangs zette de aanvaller een video van het doelpunt op Instagram, met daarbij de veelzeggende tekst ‘During hard times, never forget what you are capable of’. Want waar hij vorig seizoen nog met in totaal vijf treffers de Europa Leagueheld van Feyenoord was, daar kwijnt hij nu weg in het Engelse Championship.

Uitzichtloos

Bij Brighton & Hove Albion uit het Championship komt hij nauwelijks aan spelen toe. Een paar invalbeurtjes, daar heeft Manu het mee moeten doen sinds zijn overgang afgelopen zomer. Hij is de eerste die toegeeft dat hij het anders had moeten aanpakken. „Ik heb de verkeerde keuze gemaakt, want ik zit hier nu in een uitzichtloze situatie. Het zijn moeilijke tijden.”

Manager Chris Hughton ziet het simpelweg niet in hem zitten. Meestal zet hij Manu naast hem op de bank, maar soms moet de pas 22-jarige aanvaller ook op de tribune plaatsnemen. „Aan het begin van het seizoen ‘stond’ het team al en wonnen we vaak. Dus had de trainer geen reden om te wisselen. En nu vindt hij het geen goed moment om andere spelers uit te proberen. Nog geen enkele keer stond ik in de basis. Ik heb hem wel eens gevraagd waarom ik hier dan ben. Dan krijg ik altijd het antwoord dat ik geduldig moet zijn en hard moet blijven trainen. Brighton en ik hebben nog geen gelukkig huwelijk.”

Feyenoord

En scheiden is bijna onmogelijk, want in de eerste speelronde van de Eredivisie deed hij een paar minuutjes mee met Feyenoord. „Een speler mag niet voor meer dan twee clubs uitkomen per seizoen. De enige optie is dus terugkeren naar Feyenoord, haha.” Manu lacht erom, maar diep in zijn hart zou hij niets liever willen. „Ik zal nooit nee zeggen tegen míjn club. Maar het is totaal niet aan de orde joh, er speelt niets.”

Hij zit nog steeds in de WhatsApp-groep ‘Feyenoord Boys’ met maatjes als Terence Kongolo, Tonny Vilhena, Calvin Verdonk, Eljero Elia en Bilal Basacikoglu. „Andere oud-spelers als Ruben Schaken en Jean-Paul Boëtius zitten er ook nog in. Ik heb veel steun aan die jongens. Ze zeggen dat ik er wel weer bovenop kom. Bij Feyenoord heb ik in exact dezelfde situatie gezeten. Ook toen zat ik een half jaar op de tribune, voordat ik aan SC Cambuur werd verhuurd. Eenmaal terug bij Feyenoord maakte ik veel goals in de Europa League. Die gedachte houdt me hier op de been. Het terugkijken van die beelden geeft me kracht.”

Bij Brighton zijn de hoogtepunten een stuk schaarser. Al mocht zijn debuut – uit bij Wolverhampton Wanderers – er zijn. „Toen ik na rust het veld opkwam, kreeg ik zelfs van het thuispubliek een staande ovatie. Zo van: Welkom in Engeland. Prachtig was dat. Verder is het trainingscomplex van Brighton een sprookje. Echt, het is niet normaal. Daar komen de Nederlandse topclubs niet eens bij in de buurt. En ik woon een half uurtje van het centrum van Londen, daar is genoeg te doen. Het salaris? Daar heb ik ook weinig over te klagen. Maar goed, ik moet spelen man. Dat is me heel erg tegengevallen.”

Op de bank van Brighton moet hij het tot de zomer zien vol te houden en hopen op een andere club. „Er zit weinig anders op. Of Martin van Geel moet me nu terughalen naar Feyenoord”, zegt hij met een knipoog.