Halfbroer- en zus willen trouwen, maar dat mag niet: ‘Trollen zeggen dat we zullen branden in de hel’
Een relatie hebben, erg verliefd op elkaar zijn, maar niet mogen trouwen van de wet. Dat klinkt als een onwerkelijke situatie, maar het is precies waar Ana en Daniel mee kampen. Het heeft er alles mee te maken dat de twee directe familie van elkaar zijn. „Sommigen zeggen dat we zullen branden in de hel.”
Nee, het is geen alledaagse relatie. Dat weet het Spaanse koppel maar al te goed. Toch vallen ze als een blok voor elkaar en vechten ze voor het recht om in hun land het ja-woord tegen elkaar te mogen zeggen. Nu mag dat namelijk nog niet, omdat de twee familie van elkaar zijn. „We zijn dan wel halfbroer en halfzus, maar zo voelt het niet”, tekent de Britse krant Daily Mail het opmerkelijke verhaal van de twee tortelduifjes op uit Spaanse media.
‘We wilden het niet toegeven vanwege het taboe’
Ana Parra uit Barcelona werd in haar jeugd in de steek gelaten door haar vader. Ze wist dat ze ergens een halfbroer had, maar was daar niet in geïnteresseerd. „Mijn moeder vertelde me dat mijn vader ons had verlaten om een ander gezin te stichten. Daar had hij een kind gekregen.”
Op latere leeftijd ging ze zich alsnog verdiepen in haar familie aan haar vaders kant. Ze wist haar halfbroer op te sporen via Facebook en ontmoette hem toen ze 20 jaar oud was. Al snel sloegen de vonken tussen de twee over. „We waren boos op onszelf. We wilden het niet toegeven, vanwege het taboe dat hierop ligt. Maar we voelen ons geen halfbroer en halfzus.”
Sinds hun eerste kus zijn de twee onafscheidelijk van elkaar
Ana, die op het moment van de ontmoeting met haar halfbroer al twee kinderen had, zegt dat de eerste romantiek ontstond op een feest. „We waren aan het feesten, naderden elkaar en gaven de eerste kus.” In eerste instantie deden ze alsof er niks gebeurd was. „We schaamden ons een beetje en gingen onze eigen weg”, zegt Ana. „Maar die kus brak alle barrières. Het was een realiteitscheck”, voegt Daniel toe. Ze konden elkaar simpelweg niet vergeten.
Een paar dagen later ontmoetten de twee elkaar dan ook opnieuw en sindsdien is het koppel onafscheidelijk van elkaar. Dat Ana op dat moment al twee kinderen had, was voor Daniel geen punt. Waar hij wel mee zit, is het taboe dat er op hun relatie ligt, waardoor hij niet met zijn halfzus mag trouwen. „Stel je voor dat je een meisje leuk vindt en dat het je verboden wordt om bij haar te zijn. Dat is echt moeilijk om mee om te gaan.”
Trouwen? Sommigen zeggen dat ze ‘zullen branden in de hel’
Het is pas sinds kort dat de twee naar buiten durven te komen met hun verhaal. Zo verscheen het koppel eerder dit jaar op Spaanse televisie om het onwaarschijnlijke liefdesverhaal te delen. „We hadden geen zin meer om het iedereen één voor één te vertellen. Daarom besloten we het zo te doen.”
Ze durven nu samen uit eten te gaan, wandelingen te maken en in het openbaar te zoenen. „We kunnen ons eindelijk gedragen als een stel. Dat voelt als een explosie van vrijheid”, zegt Ana. Al krijgt ze sinds hun optreden op nationale televisie van alle kanten kritiek. „Sommige mensen zeggen dat we zullen branden in de hel.”
Koppel maakt werk van trouwen: ‘Niet vasthouden aan tradities’
Maar daar laten ze zich niet door beïnvloeden, zo zeggen ze zelf. Ze zijn juist nog meer vastberaden om werk te maken van hun huwelijk. Want ondanks dat seks tussen twee familieleden wel is toegestaan in Spanje (uiteraard als beide partijen daarmee instemmen), verbiedt het wetboek van het Zuid-Europese land een huwelijk tussen directe familieleden.
Daar moet verandering in komen, als het aan Ana en Daniel ligt. „Samenlevingen moeten meegroeien met de tijd en niet vasthouden aan tradities”, zegt Ana, die naar het huwelijk tussen twee personen van hetzelfde geslacht wijst. Dat huwelijk is in Spanje toegestaan. „Homoseksuelen mochten eerst ook niet trouwen en nu wel. We houden van elkaar en dat is het belangrijkste. We doen niemand kwaad. Daarom moet dit verhaal verteld worden.”
Vrouw sleept vriend voor de rechter omdat hij niet wil trouwen: ‘Ik verdien duidelijkheid’