Lars van der Werf Opinie 8 jul 2019, 05:30

Leestijd: 2 minuten

Zeevrouw

Ze had de wilde haren van een strandbewoner en de donkerbruine ogen van iemand die vaak naar de horizon heeft gestaard. Ik was meteen verliefd, want ik word altijd meteen verliefd op vrouwen die compleet onbereikbaar zijn.

‘Ik werk op een zeilboot’, zei ze. Ze legde uit dat ze met die zeilboot een soort pleziercruises maakte, dwars over de oceaan en weer terug. Dagenlang zee, springende dolfijnen en de zon, de maan, de wind en de sterren als raadgevers en handlangers. Het klonk romantisch, maar de zee heeft, weet ik, een keerzijde. Storm, eenzaamheid en gevaar. Maar zij leek daar allemaal boven te staan. Een vrouw die de elementen tot haar voordeel weet te gebruiken. Een mooie eigenschap. Iemand die zo vrij is, dat ze niet te vangen is. Als een vogel hoog in de lucht.

Een paar dagen later op het strand van Hoek van Holland in de zon vroeg ik me af wat ons mensen er uiteindelijk toe zet de zee op te gaan. Een naar het lijkt – voor een klein mens – onneembare watermassa, met allerlei geheimen onder de oppervlakte en gevaren in de lucht erboven. Ik zag de grote containerschepen de haven van Rotterdam in varen. De opvarenden veelal bonkige mannen in doorwerkpakken en met mutsen op. Zeemannen. In het geheel niet zoals zij. Misschien vraagt een zeilboot een wat delicatere opvarende, bedacht ik me. De wind vang je niet met staal, maar met zacht doek. De zee doorklief je met staal, maar je zweeft erop met een zeilboot.

Ik zag het wel voor me. Een vrouw op de boeg. Fladderende doeken om haar heen, licht als de lucht. Romantisch als ik ben, wilde ik eigenlijk met haar mee. Weg van het platte Holland met de dreigende wolken en de cafés, kantoorgebouwen en straten vol mensen die allemaal iets van je moeten. Ik snapte haar wel. Geen telefoon onderweg. Alleen de zee. Ik zag me er wel naast zitten. Schrijvende. Gedichten voor haar die ze met een glimlach tussen een boek stopt.

Maarja. Ik ging niet mee. Ik mocht er alleen even van dromen. Heel even. En toen was er weer een vol café, een blauwe brief op de mat en ging de telefoon. Dag zeevrouw! Tot de volgende keer.