Iris van Lunenburg Opinie 7 jun 2019, 05:00

Leestijd: 3 minuten

Toeristenbruid

„Echt. Rot. Op.”

Als er iets is dat heftige reacties oproept, is het toerisme wel. The New York Times waarschuwt dat het aantal toeristen in Nederland tegen 2030 kan oplopen tot maximaal 42 miljoen. Afgelopen jaar kwamen er al acht miljoen naar Amsterdam. Dus dan helpt een wervende tweet van stadsdeel Centrum niet echt. „Trouw met een toerist voor één dag!”, klinkt het. „Na de ceremonie kan je samen wat leuks gaan doen. Zo kunnen toeristen een echte verbinding maken met Amsterdam en haar bewoners.”

Hmm.

Ene Victor noemt het een „idioot initiatief.” Ik noem het op z’n minst discutabel. Mijn buurt De Pijp is een Airbnb-walhalla, waar de koffers door de straten rollen. Bovendien riekt deze trouwerij naar een stunt om een nieuw boek te verkopen, maar, zo verzekert de vrouw die toeristen met locals gaat trouwen, „tourism is something wonderful.” Écht een aanvulling op de stad. Dus sta ik op een regenachtige woensdagmiddag in een kerk vlakbij de Jordaan.

Kijk, ik ben natuurlijk een carrièrevrouw van de wereld, maar stiekem is trouwen mijn grootste droom. Sterker nog, ik heb mijn jurk al uitgezocht. Berta, off shoulder, rok van tulle. Sexy, maar niet te sexy. Hij kost 20.000 euro. Maar dat zijn details.

Het is niet druk. The Telegraph had er een groot stuk over geschreven, werd mij bij binnenkomst trots verteld. CNN was geïnteresseerd geweest, werd mij verzekerd. Een Amerikaanse krant had het zelf een mass wedding genoemd. Bij het altaar staan twee mannelijke toeristen en vijf Amsterdammers – die voor de gelegenheid ‘Emsterdemmers’ worden genoemd. Twaalf vrouwen met tweedehands bruidsjurken wachten in de coulissen. Een hoog vrienden-van-vrienden-gehalte. De man van de organisatrice is er. Een goede vriendin van haar ook. Zelfs de baas van de stamkroeg waar ze altijd komt. Goh.

„Alle gasten mogen gaan staan!” Dat ben ik dus. En twee andere vrouwen. De bruiden komen binnen. „Het is de bedoeling dat je jouw toerist good guidance for… Ehm… At least a moment geeft”, begint de ceremoniemeester. „A month?! Ik verstond een month?!”, roept één van de Emsterdemmers verschrikt. Ze is zichtbaar opgelucht als het een mo-ment blijkt te zijn. Snap ik. Een maand met toeristen doorbrengen? De horror!

Al staat er één toerist op het podium die ik eventueel wel een maandje wil guiden. Zeg maar. Omar komt uit Jordanië, is 35 jaar oud, heeft donker haar, een getinte huid en ogen waarin je zou kunnen verdrinken. Knap. Voor een toerist tenminste. Wat doet hij hier?, vraag ik. Rondreizen door Europa. Hoe lang blijft hij? Een paar dagen. Waar slaapt hij? Couchsurfend op iemands bank. En de hamvraag: is hij zich ervan bewust van het feit dat Emsterdemmers toeristen haten? „Ehm, I don’t understand your question”, stottert hij. Ik herhaal mijn vraag. Hij snapt het nog steeds niet. Maar geeft toe dat het gisteravond inderdaad wel erg druk was in „the old centre.” Ik raad hem De Pijp aan. Puur vanwege het spreidingsbeleid, hoor.

„Wil je een boeket vangen? Dan ben jij de volgende toeristenbruid!” Ik kijk naar Omar, twijfel even, maar blijf toch zitten. Eén voor één vallen de boeketten naast me op de stenen kerkvloer. Ik wil best trouwen, hoor. Maar zo graag nou ook weer niet.