Iris van Lunenburg Opinie 10 mei 2019, 05:30

Leestijd: 3 minuten

Bagdad Bob

Ineens besef ik het me: Ik ben veranderd in Bagdad Bob. Nou ja, figuurlijk dan. Met hoge hakken in plaats van gestoken in een groen legeruniform. En alleen wanneer het me uitkomt, hoor.

Bagdad Bob, of Muhammad Saeed al-Sahhaf zoals hij echt heet, was minister van Informatie onder Saddam Hussein. Hij legde een welhaast jaloersmakende mate van ontkenning aan de dag toen hij in 2003 tijdens de Tweede Golfoorlog op een persconferentie vol zelfvertrouwen – ogen wijd open, druk gebarend – stelde dat Amerikaanse tanks helemaal niet dichtbij waren – en dat allemaal terwijl we de bommen op de achtergrond konden horen vallen.

Heerlijk. Als je de daadwerkelijke oorlog niet meetelt, natuurlijk.

Eenzelfde soort ontkenning van de staat van de wereld had ik deze week. Uit een groot wetenschappelijk onderzoek naar de biodiversiteit op aarde blijkt dat plant- en diersoorten dusdanig snel uitsterven, dat het menselijk leven wordt bedreigd. De oorzaak? Klimaatverandering, overbevolking, overconsumptie en vervuiling. De mens dus. Gênant. Geen fijn nieuws om bij wakker te worden, maar gelukkig waren daar ook Prins Harry, Meghan Markle en hun nieuwe kersverse baby Archie. Zelden ben ik zo head first het koninklijke nieuws ingedoken. Tweetje hier, Insta story daar. Nog even de nieuwssites checken. Meteen ook maar Facebook. En ik was niet de enige. Al werd dat helaas niet door iedereen in dank afgenomen.

„Dat we allemaal sterven als we de bio-industrie niet redden, is geen breaking news waard vandaag. Maar Meghan Markle bevallen van een jongetje wel. Prioriteiten iedereen?”

Is ook zo. Maar tussen Iran dat dreigt met het produceren van verrijkt uranium en de SP die meent een goedkoop verkiezingsspotje te moeten maken over een andere partij, zwijmel ik toch liever nog even weg bij de #royalbaby. Al heb ik, op het gevaar af oppervlakkig gevonden te worden, toch even geprobeerd om het nieuws te volgen deze week. En wel het nieuws van de vijf gele hesjes. Eerder hadden ze Rutte al uitgescholden voor kankerlijer en de EU in onlineplaatjes vergeleken met concentratiekamp Dachau. Die gele hesjes mochten op de thee bij onze minister-president. En wat er toen gebeurde, zal je verbazen. Of nou ja, niet echt. Het ene hesje wilde Rutte de hand niet schudden, de andere kwam telefonerend binnen. En iedereen sprak er schande van.

Ik had hier willen stoppen, qua nieuwsgaring. Ik wist tenslotte alles wat ik weten moest. Maar helaas, het grote duiden was al begonnen. „Welke historische handweigeringen werken wél en waar moet deze aan voldoen?”, was de vraag. „Wat is een goede tactische overweging om geen hand te schudden?”, las ik ergens anders. Lichaamstaalexperts, reputatiecoaches, imagobegeleiders. Ik belandde in een Google trip door een interview met één van de hesjes („de overheid kan de tyfus krijgen”) en had meteen spijt van de minuten die ik nooit meer terugkrijg. De gele hesjes kregen een vervolgafspraak bij Rutte; ze zouden oranje hesjes worden. Bij elk ’nieuwsfeit’ verlangde ik meer en meer naar het kleine prinsje van Harry en Meghan.

Dit is dus het alternatief. Populisten, slecht nieuws, non-nieuws. Want eerlijk is eerlijk, over het klimaat gaan we het toch niet echt hebben. En oplossen waarom we met z’n allen uitsterven evenmin. Dus dan doe ik toch liever als Bagdad Bob. Me vastklampen aan een foto van Harry, Meghan en haar donkere moeder met cornrows. Terwijl de wereld langzaam vergaat.