Iris van Lunenburg Opinie 5 apr 2019, 04:30

Leestijd: 3 minuten

One size fits alleen mannen

Als ik ergens link van word, zijn het wel van die zogenaamde grapjes als ‘vrouwen kunnen niet autorijden’. Maar wat blijkt? Er zit een kern van waarheid in.

De Britse schrijver Caroline Criado Perez onderzoekt in haar nieuwe boek Onzichtbare vrouwen data over en ontwerpen voor vrouwen. Of beter gezegd: het gebrek hieraan. Met studies, verhalen en nieuwe onderzoeken toont ze aan dat vrouwen op allerlei vlakken – van media tot medisch – worden uitgesloten. De meeste gegevens gaan namelijk uit van mannen als ze mensen bedoelen. Het boek komt eind mei uit in Nederland, maar in De Volkskrant lees ik deze week al een interview met de schrijver. Bij elk voorbeeld stijgt mijn verbazing. En frustratie. Zo blijkt de temperatuur in een kantoor standaard vijf graden te koud voor vrouwen. En de smartphone te groot voor de gemiddelde vrouwenhand én de gemiddelde vrouwenbroekzak. Maar het wordt nog erger: vrouwen hebben 47 procent meer kans op zwaar letsel bij een auto-ongeluk, lees ik in de krant, omdat het ontwerp van een auto is ingesteld op mannen (die onder andere langere benen hebben) achter het stuur. Nooit over nagedacht! Het aantal wc-hokjes, de kantoortemperatuur, stemherkenning, reversmicrofoons, kogelvrije vesten (!), de signalen van een hartaanval (!!) en zelfs de standaardafmeting van een zak cement (!!!). Allemaal gebaseerd op mannelijke data. Kortom: One size fits all is dus eigenlijk gewoon one size fits alleen mannen. Zucht.

Hoe kan het dat zelfs in 2019 het bestaan van bijna de helft van de wereldpopulatie (vrouwen dus) systematisch wordt genegeerd? Wat denken mensen dat wij de hele dag doen? Een beetje mooi zitten wezen en witte wijn sippen?

In plaats daarvan gaan we naar de ruimte, met NASA bijvoorbeeld. Het is dat die club de eerste man op de maan heeft gezet, maar het eerste wat ik deze week dacht was: NASA, wat kan je wél?! De Amerikaanse astronauten Anne McClain en Christina Koch zouden namelijk geschiedenis schrijven door voor het eerst een volledig vrouwelijke ruimtewandeling te doen. Ook de vluchtleiding op aarde zou in vrouwelijke handen zijn. Maar helaas, NASA had niet genoeg ruimtepakken voor vrouwen. Ja, echt. Toegegeven, op aarde paste McCain nog in maat L, maar dat er in het ISS-ruimtestation überhaupt maar één maatje M in de lockers hangt, laat sowieso zien dat de mannelijke (grotere) maat de standaard is. Dan ben je dus jaren aan het trainen. Zware opleiding gevolgd, alles doorstaan. Word je ’s ochtends fris en fruitig wakker. Helemaal klaar voor je historische trip. Kom je op je werk en zegt één of andere sjacheraar doodleuk: „Sorry mevrouwtje, we hebben dit pak niet in uw maat.” Als er íéts een metafoor is voor de obstakels die vrouwen moeten overwinnen in hun carrière dan is het dit wel, hoor. De verwachting is dat de ongelijkheid onder invloed van kunstmatige intelligentie en algoritmes alleen maar groter zal worden. Fijn. In 1969 landde de eerste man op de maan. Het zou leuk zijn als in, zeg, 2169 de eerste vrouw in een goed zittend ruimtepak volgt.