Ik moet maar gewoon wennen
Er hangt verandering in de lucht. Dit zal het jaar zijn dat alles anders gaat worden. Een paar dingen hebben zich al aangekondigd. Zo verhuist mijn broer met zijn gezin naar Friesland, heel ver van ons vandaan. Ik vind dat maar niks, maar wat doe je eraan? Het is tenslotte zijn leven. Nog een verandering is dat in de bar waar ik graag kom een grootscheepse personeelswisseling op handen is. Met hangende mondhoeken hoorde ik de aankondigingen van het vertrek van mijn lievelingspersoneel aan. Die bar zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik ben bang dat ik voortaan zelfs ergens anders heen moet.
Ik ben niet zo goed met verandering. Ik hou het liefst alles, de basis, gewoon lekker bij hetzelfde. Maar zo gaat dat nou eenmaal niet.
De ergste veranderingen zijn de veranderingen die allemaal buiten jou omgaan. De beslissingen van mensen waar je geen invloed op hebt, maar die jouw leven ingrijpend veranderen. Ik haat dat. Natuurlijk, zoals ik zei, iedereen moet dat allemaal zelf weten, wat ze doen, maar ik zit er vervolgens maar mooi mee, met dat ik weer zal moeten wennen aan allerlei nieuwe situaties. En dat wennen, dat is het ergste, want dan functioneer ik niet voor de volle honderd procent.
Veel mensen vinden het stom dat ik niet zo goed tegen veranderingen kan. Die zeggen dan dat ik toch gewoon heel flexibel moet kunnen zijn, met mijn intelligentie. Maar ik zie dat anders. De basis, mijn basis, waar ik altijd op terug moet kunnen vallen, waar ik op kan bouwen, die is voor mij het allerbelangrijkste. Als daarmee wordt geklooid, dan flikkert mijn hele bestaan onderuit. Ik probeer die basis altijd in stand te houden zodat ik verder zo vrij kan zijn als een vogel. Dat ik kan fladderen, maar altijd terug kan naar waar ik tot rust kan komen. En volgens mij is dat juist heel mooi. En iedereen die bij die basis van me hoort, die doet maar gewoon normaal. Maar goed. Zo werkt het dus niet. Mensen doen niet normaal. Het is niet anders. En ik moet maar gewoon weer wennen.