Lars van der Werf Opinie 8 apr 2019, 05:30

Leestijd: 2 minuten

Het leven van de buren

Mijn achterburen weten niet dat ik hun leven zie. Ik zit twee hoog, zij begane grond en mensen kijken van nature niet omhoog, want er waren voor er vliegtuigen bestonden nooit vogels gevaarlijk genoeg om er op te letten.

Het is een groot gezin. In fel wit TL-licht op een marmeren vloer speelt het leven zich af rondom de enorme televisie. De kinderen spelen er buiten schooltijd spelletjes op. ’s Avonds laat flikkert er een onduidelijke zender een drukke buitenlandse soap de kamer in, waar de naar ik aanneem vader en opa bijna onbewogen sigaretten rokend naar kijken, terwijl moeder de eeuwige stroom was opvouwt of ophangt.

Het leven van mensen zoals jij en ik, gezien van een afstand, is fascinerend. Mijn opa zat vroeger, toen hij nog leefde, dagenlang voor het raam te kijken hoe de overburen in een galerijflat een leven aan het leiden waren. Over eentje in het bijzonder kon hij zich buitengewoon opwinden. Jan Krediet, noemde hij hem. Jan Krediet had altijd een nieuwe auto en droeg regelmatig een nieuw elektrisch apparaat zijn flatje binnen. Dat kon hij nooit allemaal van het werk dat hij niet had betalen, dacht mijn opa te weten. Dat was allemaal op de pof. Geleend geld. Jan Krediet was een zompige man in een trainingspak, met ook nog eens steeds een andere vrouw. Dat laatste deugde natuurlijk ook niet, dat vond mijn opa hoeren. Opa had waarschijnlijk nog gelijk ook. We lachten er allemaal hartelijk om. Jan Krediet. En opa had wat te zien.

Mijn achterburen werken wel. Zowel moeder als vader. En veel ook, zover ik kan zien. Moeder draagt ook als ze de was doet nog haar zusterskostuum en vader leeft in een overall met verf erop. Opa past op de kinderen. Ik weet niet of ze gelukkig zijn. Maar ze zijn samen, ze hebben een televisie, een huis met een marmeren vloer en ze hebben werk. De opa rookt soms als de zon schijnt een sigaret in de tuin, naast de afgedankte koelkast en de doos van de tv. Gisteren keek hij voor het eerst plotseling omhoog toen ik koffie dronk voor het open raam. Hij lachte en zwaaide naar me.