Ebru Umar Opinie 12 mrt 2019, 07:00

Leestijd: 3 minuten

Vrouwen in topfuncties

De feminist in mij moet iets kwijt: ik ben het gejammer over het tekort aan vrouwen in topfuncties zat. Ik ben überhaupt het gejammer over het gebrek aan full time verdienende vrouwen zat.

Het lukt bedrijven niet om 30 procent vrouwen in topfuncties aan te trekken. Maar als vrouwen niet willen, moeten we er dan wel energie insteken? Is het niet zonde van alle tijd en energie en dus van het geld? Als zo weinig vrouwen bereid zijn om te doen wat mannen wél doen, namelijk full time werken en vooral full time verdienen, is het dan niet beter om niet meer in de opleiding van vrouwen te investeren? Want hoogopgeleide moeder zijn, tja, dat willen mannen ook wel. Alleen, wie moet dan het brood betalen dat op de plank moet komen? Of dat huis kopen, waar in gewoond moet worden?

De feminist in mij is eindelijk zo ver om te zien waar het op staat: het tekort aan vrouwen in topfuncties is geen maatschappelijk, sociaal of cultureel probleem. Het is alleen maar jammer. In eerste instantie voor vrouwen zelf, in tweede instantie voor de beeldvorming en tot slot voor alle vrouwen die wél willen meedoen aan het grotemensenbestaan. Maar als vrouwen gelukkig worden door niet te werken, als mannen gelukkig worden door de schoenen van hun vrouwen te betalen, dan rest ons andere vrouwen die wél alle rekeningen zelf oppakken, maar één ding: diep buigen. Leven en laten leven. Nou, dan werk je toch lekker niet?

Als vrouwen het leuk vinden om op kinderen te passen en te koken, en als ze dat kunnen betalen: ga je gang. Ik beloof niet dat ik je op alle fronten serieus neem, maar heus: ga je gang. Graag zonder te mekkeren dat het leven zo duur is – want dat is het namelijk wel. Vanaf het eerste kind dat geboren werd, heb ik me afgevraagd hoe mensen dat betalen: niet werken en wel baren, maar het antwoord lag onder andere in de omvang van de kledingkasten, de gemaakte reizen en de gereden auto’s. Ieder z’n eigen keuzes, ieder z’n eigen prioriteiten.

Inmiddels geloof ik ook niet meer dat mannen vrouwen hinderen in hun carrière. En er ‘dus’ quota nodig zijn. Ja, mannen kiezen collega’s die op ze lijken (mannen), maar vrouwen kijken wel uit om andere vrouwen te helpen en hun Queen Bee-functie op te geven. Nog nooit heeft een vrouw bijgedragen aan mijn carrière, gehinderd daarentegen wel (hoi Shula!). Elke stap die ik mocht en kon zetten, heb ik niet alleen dankzij mijn eigen ambitie maar vooral door de steun van mannen kunnen doen.

De feminist in mij weet: werken is leuk. Het geeft voldoening om je talenten in te zetten, gewaardeerd te worden en iets te betekenen voor anderen. En als we vrouwen die daar geen behoefte aan hebben, mee moeten helpen, zijn we verkeerd bezig. Vrouwen zat die wél willen. Trouwens, topfunctie over? Bel me. Gewoon doen.