Lars van der Werf Opinie 4 feb 2019, 06:00

Leestijd: 2 minuten

Grijze, oude, zure mannen

Wat is een gedicht? Ik zou het niet weten. Er zijn zat regels over opgeschreven. Er zijn ook heel veel grijze, oude, zure mannen die het precies denken te weten. Maar wat het echt is, een gedicht? Volgens mij weet niemand dat helemaal zeker. Al durven we dat niet toe te geven. Want als je een grijze, oude, zure man bent, dan mag je geen onzekerheid tonen op dat vlak. Dat zou zijn alsof je zegt dat je een kleine lul hebt, voor zulke mannen.

Veel van die grijze, oude, zure mannen vinden wat ik schrijf geen gedichten. Ze vinden het niks waard. Dat komt denk ik ten eerste omdat ze jaloers zijn op mijn verkoopcijfers en ten tweede omdat ik geen jonge, aantrekkelijke vrouw ben. Dat laatste doet oude, grijze, zure mannen namelijk vaak op slag vergeten waar ze ook alweer grijs, oud en zuur over wilden zijn. Gek is dat toch.

Er zijn echter veel meer mensen zoals ik, dan dat er grijze, oude, zure mannen zijn. Mensen zoals ik, die niet per se willen weten wat een gedicht is en die het ook niet kan schelen, zolang de tekst in kwestie maar raakt, de juiste snaar, een gevoel omschrijft op een treffende manier, de letters samen als een mes dwars door het hart steken. Grijze, oude, zure mannen hebben niks op met al die massa’s mensen zoals ik, die dingen willen voelen, ongeacht of dat volgens de regels van de grijze, oude, zure mannen gaat. Dat snap ik ook wel van ze, want hun hele wereldbeeld zou instorten als ze ineens iets zouden voelen uit een onverwachte hoek. Stel je voor dat je eens open zou staan, open als de deuren op een zomerdag en je je zou laten verrassen door een verfrissende regenbui. Nee, dat kan natuurlijk niet. Die deuren houden ze dicht.

Evenzogoed. Ik zal nooit een grijze, oude, zure man worden. Wat mij betreft is iedereen die de liefde heeft gekend een dichter. Ik geloof dat Plato iets dergelijks heeft gezegd. Een grijze oude man was dat. Maar zuur was ‘ie niet. Zo kan het ook.