Iris van Lunenburg Opinie 8 feb 2019, 06:30

Leestijd: 3 minuten

Does it spark joy?

’Does it spark joy?’, vraagt opruimgoeroe Marie Kondo in haar nieuwe Netflix-serie waarin ze mensen helpt ontspullen. Hoewel ik de serie binge watch, behoor ik eigenlijk niet eens tot haar doelgroep. Ik woon namelijk in een typisch Amsterdams appartement. Dat wil zeggen: vrienden die langskomen, roepen enthousiast: ,,Wat een geluk dat je hier woont!’’. Maar van bezoek uit de rest van het land krijg ik steevast een meewarig knikje en een bemoedigend ’Nou ja, die huizenmarkt moet toch ooit eens klappen hè’, gevolgd door ’dan kun je vast wat groter gaan wonen.’ En bedankt. Maar elk nadeel heeft zijn voordeel. Want wie klein woont, heeft simpelweg geen ruimte voor rommel.

Toch pas ik tegenwoordig veelvuldig het Does it spark joy-principe toe. Niet op spullen, maar wel op mensen. Specifieker: mensen op social media. Want jeetje, wat kunnen die ongezellig zijn, zeg. Een rondje langs de online velden laat zien dat het bij sommige mensen iets te vaak schort aan joy. Het enige dat ze lijken te sparken is haat.

Dat weet ook heel Holland Bakt-kandidaat Maroeska Metz. Wekenlang werd ze aangevallen en uitgescholden, zo vertelt ze aan Het Parool. ,,Ik had iedere zondag weer een knoop in mijn maag.’’ Heftig. ,,Toen ik te gast was bij een talkshow en prachtige visagie had, durfde ik er achteraf geen selfie van te posten”, vertelt een bekende vriendin. Een andere vriendin die net bevallen is: ,,Ik maak ook echt geen foto in de sportschool, hoor.” Doodsbang voor de moedermaffia op Insta. En de harde, afkeurende reacties die volgen. Vooralsnog houdt mijn liefde voor #mirrorselfies me op de been, maar ook ik zou op zich best zonder een wekelijks passief-agressieve ’Oh, wat grappig dat je ALTIJD make-up op hebt tijdens het sporten…’ kunnen. Grappig ja? En block.

En dat terwijl het ook anders kan. Want in de week dat Maroeska – hopelijk voor de laatste keer – bekritiseerd werd om haar perfect zwevende taart, zat ik in een zaal met zestig jonge, ondernemende vrouwen en vrouwelijke ambassadeurs tijdens het Women Empowerment Event van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. We spraken met elkaar over mooie initiatieven voor meisjes en vrouwen wereldwijd, over duurzaamheid en inclusiviteit. Maar vooral ging het over inspiratie. En elkaar als vrouwen aanmoedigen in plaats van afkraken. Fijn!

Die solidariteit voelde ik ook toen ik woensdagochtend The State of The Union terugkeek. De aanwezige vrouwen droegen wit om de invoering van het vrouwenstemrecht te vieren – ja, ook de dochter van Donald Trump. En dankzij diezelfde Trump, of eerder de Democratische voorzitter Nancy Pelosi, gaat er een filmpje viral, dat ik mee zal dragen als mijn energie voor heel 2019. Aan het einde van zijn speech gaat Pelosi namelijk staan. Ze kijkt Trump recht aan, geeft een knipoogje, een minuscuul lachje. En ze klapt voor hem. Zo subtiel. Zo fijn. Zo sarcastisch. De perfécte manier om om te gaan met mensen die echt geen enkele joy sparken, maar die je helaas niet kan ontspullen uit je leven.

Heerlijk! Zelfs Marie Kondo zou het goedkeuren.