Lars van der Werf Opinie 7 jan 2019, 06:15

Leestijd: 2 minuten

Weg met de comfortzone

Ik ben al een tijdje niet meer in m’n comfortzone geweest. Dat komt door haar. Ik doe allemaal dingen die ik normaal gesproken nooit zou doen, omdat zij ze vraagt. Het zijn ook dikwijls vragen die ik nog nooit eerder heb gehad. Maar ze stelt ze zonder blikken of blozen, daar ver buiten mijn zone.

Zo vroeg ze laatst ‘mag ik je pyjama lenen?’ Ik hou erg van die pyjama en kan ‘m eigenlijk niet missen, maar ik leende ‘m haar toch. Noodgedwongen sliep ik twee dagen in m’n onderbroek, wat een comfortabele, rechtstandige ochtenderectie flink belemmert. Om nog maar te zwijgen over hoe lekker het is om de hele dag in die heerlijk zachte, comfortabele pyjamabroek door het huis te benen. Maar ze leende ‘m dus. Weg comfort. Twee dagen lang.

En nu ben ik gaan nadenken over die comfortzone van me. Wat ik daar nou altijd heb zitten doen. Ik vind buiten die comfortzone eigenlijk ook wel lekker, blijkt nu. Of nouja, meer spannend. En misschien was ik daar wel aan toe in het leven. Een beetje spanning en sensatie.

Toch verlang ik wel eens terug naar de tijd dat ik m’n pyjama van z’n leven niet had uitgeleend. Ze zeggen wel eens dat stilstand, comfort dus, dodelijk is, een voorstadium van de dood. Wie ‘ze’ precies zijn, weet ik verder ook niet, maar ‘ze’ zeggen het. En nu denk ik dat ‘ze’ wel eens gelijk zouden kunnen hebben. Stilstand is achteruitgang, zeggen ‘ze’ ook, niet waar?

Dus nu zeg ik op mijn beurt overal ja op. Dagelijks stap ik die zone van me uit en zeg ik comfort gedag. Weg was ‘ie, m’n heerlijk zachte, comfortabele pyjamabroek. Die pyjama had ze trouwens nodig voor een verkleedfeestje. Het thema was ‘superhelden’. Hoe zij ging? Als ‘held op sokken’.