Ebru Umar Opinie 29 jan 2019, 06:00

Leestijd: 3 minuten

Normaal doen

Het app’je is verrassend. Een beetje treurig ook: “Ze wil de baby weg laten halen.”

Baby is een groot woord. Het is maar een erwtje, zoals zij zegt. Ik daarentegen was euforisch; ik wist hoe graag hij het wilde, dat erwtje. “Een meisje moet het worden”, had hij besloten. Leek me een goed plan.

“Hoezo wil ze het weg hebben?”

“Ik ben een loser, daarom.”

Nah. De emoties van zwangere vrouwen moet je niet serieus nemen. Bovendien valt het wel mee. Hij is allesbehalve een loser. Hij is een man die zonder enige verplichting voor mij zorgt als ik het nodig heb. Het stelt nooit veel voor, aspirientje hier, colaatje daar maar soms heb ook ik een beetje zorg nodig. En dus ben ik #teamerwtje. Bovendien weet ik dingen:

“Ze vindt je hot hoor.”

Het vrolijkt hem niet op. Ze is chagrijnig, hij kan niets goed doen en of hij wel weet hoe moeilijk het is, een kind grootbrengen. Het is geen ‘walk in the park’, bijt ze hem toe.

Nope. Zekers niet. Mateloos respect voor iedereen die het wél doet, zichzelf wegcijferen voor een kind. Je wordt kwetsbaar en houdt voor eeuwig van het wezen dat je nooit kende, maar er opeens is. Verwondering voor iedereen die in een liefdeloze of zelfs gewelddadige relatie blijft, omdat de kinderen voorgaan op het eigen geluk. Kinderen zijn een aanslag op je leven, je geluk en gezondheid – maar je krijgt er zoveel voor terug.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat het waar is.

De kindjes in m’n omgeving groeien. De ouders hebben er hun handen vol aan, slapeloze nachten zijn veranderd in andere zorgen. Dochters krijgen niet het VWO-advies dat ze verdienen, maar bewijzen zich grandioos in het eerste jaar. Zoons voeren geen flikker uit en degraderen van VWO naar HAVO. Ouders wanhopen over gamesverslavingen (jongens) en verbazen zich over vlijt (meisjes). Aan de zijlijn zie ik de ambitie bij de meiden, ze outshinen de jongens met tien vingers in hun neus. Zonder enige moeite, terwijl ze daarbij nog sporten, dansen en muziek beoefenen. Ook mag ik meegenieten: dans- en toneeloptredens vervullen met trots – gisteren waren het nog baby’s, wanneer zijn dit zelfstandige mensen geworden?!

Dankbaar ben ik dat ik mee mag genieten van de lusten; angstig voor wat de toekomst zal brengen. De zeventigplussers om me heen hebben aanloop van hun kinderen en genieten van de kleinkinderen. Geen ouder die het zal toegeven, maar kinderen zijn, op elke leeftijd, hét antwoord op eenzaamheid. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik het eng vind om oud te worden; ik ben bang voor de eenzaamheid die in het verschiet ligt. Het antwoord daarop lijkt slechts een app’je verwijderd te zijn:

“Luister ‘ns. Als zij dat erwtje niet wil, kun je dan niet vragen of ze het alsnog wil baren? Dan zorg ik er wel voor. En heb jij toch een kind.”

Ik delete mijn tekst.

FF normaal doen Umar.