Elfie Tromp Opinie 1 nov 2018, 06:00

Leestijd: 2 minuten

Ziekenhuizen zijn letterlijk van levensbelang

Ik moet steeds aan mijn moeder denken deze week. Hoe ze gekrompen leek, zo klein en doodziek in dat ziekenhuisbed, met gierende koorts na haar borstoperatie. De ontstoken wond, de pijn die ze bij elke beweging had. Hoe ze doodstil lag af te wachten. Tot het beter zou gaan of slechter. En dat er op dat moment, mijn moeder op haar kwetsbaarst, een manager van de directiekamer zou binnenstappen. Dat hij haar zou zeggen: „Morgen moet u hier weg zijn.”

Gelukkig is dit bij mijn moeder niet gebeurd. Ik denk aan al de patiënten die dit de afgelopen tijd wel is overkomen. Hoe kan een ziekenhuis failliet gaan? Een faillissement komt nooit uit de lucht vallen. Zeker bij het Slotervaart rommelde het al jaren. Achterstallig onderhoud, slecht management, een miljoenenschuld. Het klinkt als het vertrouwde riedeltje van een graaibedrijf dat zijn hand overspeelt.

Een beetje marktwerking en concurrentie kan een bedrijf scherper en efficiënter laten functioneren, maar al te vaak blijken zaken te complex en de managementlaag te gehaaid op het geld dat ze de sociale factor vergeten. Moet je dat risico lopen bij een ‘bedrijf’ als een ziekenhuis, dat letterlijk van levensbelang is?

Waarom laat je een ziekenhuis failliet gaan, is ook een vraag die je kunt stellen. Zorgverzekeraar Zilveren Kruis Achmea (u weet wel, die van de woekerpolissen) heeft een geschatte buffer van twee miljard. Daar zou met gemak alle ziekenhuizen die de laatste tijd zijn omgevallen, mee gestut kunnen worden. Maar nee, die buffer wordt waarschijnlijk bewaard om de aandeelhouders mee te trakteren.

In meerdere artikelen worden de hoge kosten van ingehuurde ZZP’ers als reden van het faillissement genoemd. Dat is de wereld op zijn kop. Ik weet nog goed hoe ten tijde van de crisis mijn beste vriend werd ontslagen bij de gemeente en voor het bijna dubbele een paar maanden later weer werd ingehuurd als freelancer voor exact hetzelfde beroep. Wat lijkt als een makkelijke kostenbesparing van vaste lasten (geen verplicht pensioenopbouw, arbeidsongeschiktheid en andere sociale fratsen voor je werknemers betalen), blijkt in de regel een boemerang van kosten. Want ja, als de werkgever niet goed voor je zorgt, dan doe je dat zelf.

Nu ambulances af en aan rijden om kwetsbare patiënten als asieldieren te verplaatsen, laat het gedroomde BV Nederland zijn lelijke kanten zien. Wij zijn daar nog lang niet kwaad genoeg over.